Gewoon mijn leven

Hoihoi!

Zoals jullie merken, is het alweer een paar weken geleden dat ik een blog heb geschreven. Eigenlijk gaat mn leventje lekker door en is er niet zo heel erg veel bijzonder te vertellen. Dat is goed nieuws, want dat betekent ook dat ik nog steeds geniet van mn leven hier. Al gaat dat natuurlijk met zn ups en downs horend bij het leven, bij het leven in een andere cultuur en bij het ver van huis zijn ;-). Zo mis ik mn familie en vrienden soms wel en zou ik graag even in Nederland willen zijn om iedereen te zien. Maar dat kan nu eenmaal niet en dat is vaak ook prima!

Trouwens, er zijn geregeld mensen die reageren op mn blogs. Ik lees de reacties altijd met veel plezier en vind het super leuk om reacties te krijgen, dus blijf dat vooral doen :).Zijn er eigenlijk nog dingen waar jullie als lezers benieuwd naar zijn? Voel je vrij om dat te vragen, dan heb ik weer wat om over te vertellen.

Ik doe dus nog steeds twee keer in de week Childrens Corner, wat ik misschien ga uitbreiden naar drie keer. De afgelopen weken ben ik met de kinderen op Matunkha aan het knutselen, zo heb ik met de jongste groep gevlochten met papier (met van die stroken door een papier heen) en met de oudste kinderen blikjes met papier-maché gedaan en die geverfd. Met de middelste groep ga ik komende week een kleurplaat waterverven. Ik blijf het leuk vinden om die kinderen te zien genieten van alle nieuwe dingen die ze leren. Op de scholen in de buurt doe ik dus allerlei spelletjes en de oudste kinderen heb ik op alle scholen nu een eenvoudige versie van slagbal geleerd, dit vond en vind ik zelf een super leuk spel dus ik vond dat ze dat hier ook maar even moesten leren.Afgelopen dinsdag was ik op een school waar vaak veel kinderen zijn die lekker op tijd zijn (itt de andere school) en ik bedacht me achteraf dat ik 100 kinderen bezig had gehouden!! O.a. met estafette, een tikspel en 1 spel in 2 groepen. Dat vond ik toch wel even goed van mezelf :).

Daarnaast ga ik nog steeds met Ineke mee op outreach, de afgelopen weken twee dagen in de week. We gaan allerlei dorpen bij langs dus. Eén van de CBO’s ligt erg afgelopen en daar kan in het regenseizoen geen auto komen. Inmiddels kon het wel en dat was een avontuur, redelijk steil in de fourwheeldrive een zand/steen pad op met scherpe bochten. Ik zat achterin de open bak en vond het maar wat mooi (dat is ook te zien op de foto :P)! De mensen hier wisten niet wat ze overkwam, al die azungu’s! De kinderen vonden me ook best wel eng, ze renden zelfs voor me weg!Er zijn niet altijd evenveel mensen bij die outreaches, dus ik bedacht me dat ik, als ik niets te doen had, wel even wat woordjes van de lokale taal kon leren. Ik heb in NL één les gehad en daar een soort boekje gekregen. Daar ben ik maar eens wat mee bezig geweest en ik heb mijn woordenschat weer wat uitgebreid. Het is een supermoeilijke taal dus vloeiend zal ik m zeker niet gaan spreken, maar als ik zo bezig blijf leer ik mss nog wel wat.

En verder ben ik dus nog steeds bezig met die enquete, inmiddels ben ik bezig met het vergelijken van de verschillende jaren en ik ben benieuwd wat daar uit komt!

Verder ben ik een paar weken geleden weer een weekend naar Lake Malawi geweest met Tiem en Ineke en dat was heerlijk! Lekker gerelaxt, gekampeerd, gezwommen, gezelligheid gehad en in de zon gelegen. Heerlijk! Het is echt fijn om er af en toe even helemaal uit te zijn en aan het mooie meer te zijn.

Wat het weer betreft is het de afgelopen weken aanzienlijk koeler. ’s Avonds is het rond de 17 graden (frisjes!) en overdag is het lekker met een graad of 22 als de zon schijnt. Pas was het ’s morgens echt iets van 15 graden en we hadden buiten de morning devotion. Oei, toen had ik het wel echt koud, je zag onze adem in de lucht (iets wat ik toch echt associeer met winter in Nederland). Trouwens, als ik nu naar buiten kijk dan zie ik gele bomen, de blaadjes vallen eraf. Als het dan zo koud is, er binnen geen verwarming is dus we ‘s avonds onder dekentjes kruipen dan voelt het niet echt alsof ik in de tropen zit :P. Pas waren we ergens lunchen en toen ging een tijdschrift van april over de herfst. Na even goed gekeken te hebben, bleek dat het een Zuid-Afrikaans tijdschrift was :).

O, nog iets om te vertellen: het is echt bizar wat mensen (vrouwen vooral) hier allemaal op hun hoofd dragen. Dat is natuurlijk een typisch Afrikaans beeld en mooi om te zien, maar ze dragen echt zware lasten op hun hoofd hoor! Hele takkenbossen, enorme emmers met water of grote zakken met kolen. Ze leren dat van jongsaf aan en pff, echt respect!

Vrijdag mn visum geregeld. De reis heen en terug én het bezoek bij immigration ging on-Malawiaans snel (nergens hoefde ik te wachten). Er zijn sinds oktober vorig jaar nieuwe visumregels en dat kost allemaal een hele bende geld. Maar ik heb een permit dat ik voor 6 maanden mag blijven (dat ik na 7 weken het land uit ga en hij dan weer vervalt is een beetje jammer, kan ik weer opnieuw beginnen...). In ieder geval is het voor nu geregeld.

Verder heb ik eigenlijk niet zo heel erg veel te vertellen, tis allemaal minder bijzonder en 'gewoon mijn leven' ;-).

Groetjes!

Malawiaanse belevenissen

Hallo allemaal,

Weer een blog uit Malawi! Ik heb weer van alles en nog wat te vertellen :).

Mijn vorige blog was behoorlijk positief, maar ik had hem bij wijze van spreken nog niet geschreven of ik was al weer iets minder positief over alles hier.Ik liep namelijk een paar dagen later weer eens lekker tegen de cultuur op. Ik had Childrens Corner voorbereid voor bepaalde groepen, gericht op hen met mooie plannen. Kreeg ik 2,5 uur van te voren te horen dat ik andere groepen voor mn neus zou krijgen omdat de leerkracht vergeten was het te vertellen aan de bedoelde groepen. En ik was zo trots op mijn voorbereide les! Dat samen met andere typisch Afrikaanse dingen waar ik me aan ergerde (er zijn dingen die ik meestal wel kan accepteren maar dan soms ineens weer irritant zijn), maakte dat ik het even helemaal had gehad. Nu ik dit lees, voelt het een beetje alsof ik me aanstelde, maar op dat moment baalde ik er ontzettend van dat er weer iets was dat veranderde, dat er weer iets prut geregeld was en anders ging. Soms vind ik dat allemaal niet erg en wel grappig, maar soms is het even teveel ;-). Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen en heb ik daar ook weer van geleerd.

Nu gaat het trouwens weer goed, ik heb de afgelopen weken veel met kinderen gewerkt en dat was erg tof! Het is en blijft geweldig hoe de kinderen van allerlei leeftijden hier genieten van eenvoudige spelletjes en dingen. We doen nu 2 keer in de week Childrens Corner op 2 verschillende plekken en dat is erg leuk. Ik heb dat nu dus zelf op gepakt en wil proberen om die kinderen ook iets bij te brengen. Ik knutsel bijvoorbeeld met ze en speel een spelletje, maar daardoorheen wil ik ze leren om bijvoorbeeld respect te hebben voor elkaar (elkaar niet uit te lachen, wat heel erg veel gebeurt) en op hun beurt te wachten (het is hier altijd zo dat degene met de grootste mond het eerste en het vaakst mag). Het lijken niet per se super grote dingen, maar hopelijk hebben ze er iets aan... Als het eenmaal goed geregeld is, is het tof om weer eens voor de klas te staan en sws leuk om met die kinderen te werken en mn eigen ding/idee met hen te doen.Verder hadden we afgelopen donderdag een dag voor gehandicapte kinderen, de ouders kregen voorlichting in de morgen en ondertussen gingen wij spelletjes spelen met de kinderen. In de middag hebben we de ouders betrokken bij het spelen. Ik kan je vertellen dat de ouders ook nog heel erg genieten van wipwappen en schommelen :). Net als de kinderen natuurlijk, die ook genieten van bellen blazen, ballonnen en de rolstoelenrace!Buiten het werken met de kinderen vermaak ik me ook met andere dingen. Zo ben ik bijvoorbeeld bezig met het verwerken van een enquete die vorig jaar is gehouden. Deze is ook in 2005 en in 2010 gehouden dus dan kunnen we goed vergelijken of de omstandigheden van de mensen veranderd zijn de afgelopen jaren. Leuk om te doen vind ik!

Vorig weekend ging ik naar een Nederlandse juf in Mzuzu, van haar heb ik het idee van de speelgoedboxen en zij ging daar ook een training over geven aan de leidsters van CBCC’s. Ik moest dus op vrijdagmiddag naar Mzuzu komen en ik wilde met de shared cab (gedeelde taxi). Daar ga je dan in zitten, dan wacht je tot die vol is en dan vertrek je. Het heeft 1 uur en 3 kwartier geduurd voor we vertrokken (!!). Het eerste uur ging nog best goed en was ik aardig geduldig aan het wachten (jaja, goed he!) maar de laatste 3 kwartier vond ik wel iets lastiger! Ik dacht echt van: okee stap nou gewoon in, ook als je niet naar Mzuzu hoeft, dan kunnen we iig gaan :P. Of mensen die zeiden dat ze mee wilden (hoop rees op), maar ineens toch niet meer (jammerr!). Maar goed, ik ben er gekomen ;-). Bij die training ging Gerrie, die juf, het speelgoed ook uitleggen en het is best apart om te zien dat die leidsters al die spelletjes helemaal niet kennen. Ergens natuurlijk logisch, ze hebben nog nooit van hun leven memory of domino gespeeld. Maar het is wel grappig dat ze bij kwartet dan de kaart vragen die ze in hun hand hebben :P.

Verder zijn er weer wat kleinere dingen die ik graag wil delen.Ik ga nog geregeld met Ineke mee op outreach en als er dan weinig mensen zijn, spelen we vaak met de kinderen die er altijd wel rondhangen. Leuk om hen nieuwe spelletjes te leren en met hen te spelen :).Bij die outreach weeg en meet ik dus vaak de mensen. Er zijn natuurlijk ook moeders bij met hun kind op de rug en dat kind moet dan even worden ‘gedumpt’, grappig om te zien hoe de kinderen vrolijk onderling even worden uitgewisselt en dat niemand dat een probleem vindt.

Zoals ik net al even aanstipte is dit best een harde cultuur, je wordt snel uitgelachen. Ik zie dit minder terug bij de volwassenen onderling, maar wel bijvoorbeeld bij de kinderen. Als een kind in de klas dan een fout maakt, bijvoorbeeld bij het lezen dan wordt die gewoon uitgelachen en daar wordt niets van gezegd! Pas hadden de kinderen bij Childrens Corner getekend en een aantal kinderen liet die tekeningen vol trots zien aan hun leraren (en leraarstagiaires), gaan die leraren de kinderen gewoon uitlachen om hun tekening! Nou ja zeg, dat vond ik echt zo stom! En dat blijf ik iets lastigs vinden. Zo durven kinderen nooit iets te laten zien of fouten te maken, jammer.

Ik ben doordeweeks en in het weekend geregeld bij Tiem en Ineke te vinden, hun huis is onze bioscoop, restaurant (één keer in de week eten we met de vrijwilligers bij hen), sportzaal (jaja!) en kapsalon (ik heb een nieuwe coupe gekregen). Als blanke hier krijgt je huis zeker meerdere functies :).

Als je als blanke ergens komt, dan word je vaak wel als eregast behandeld. Best wel irritant, want dan moet ik op een stoel gaan zitten terwijl oudere mensen op de grond zitten. En geregeld worden de dingen me uit de handen gepakt omdat ze willen helpen dragen. Toch wen je ook daar wel weer meer aan en laat je het maar toe, het is nou eenmaal zo hier...

Wanneer de mensen hun mais gaan oogsten, zeven ze het zodat de vliesjes (dat noemen ze madeja) eraf vallen. Daarna malen ze het en van dat meel maken ze dan van alles. Die madeja is gezond net als de vliesjes van de tarwe enzo, maar zij geven die aan de varkens. Alleen die rare azungu’s (wij dus) gebruiken het om brood mee te bakken, ook voor ons in het restaurant. Pas vertelde ik aan één van de koks dat er in dat brood dus die madeja zat en hij keek echt zo naar dat brood van: eten jullie varkensvoer?! Haha, ik heb hem maar even uitgelegd dat het eigenlijk best gezond is en dat wist hij uiteindelijk ook wel, maar toch vond hij het maar raar :P.

Dan wil ik jullie als laatste graag herinneren aan de speelgoedactie. Mijn ouders komen in juli deze kant op, dus mocht je nog iets hebben liggen dan hoef je het niet zelf hierheen te brengen :). En als je geen speelgoed hebt, maar wel een gift wil geven dan is dat natuurlijk ook welkom (NL63INGB0007987321, T.n.v. Stichting Matunkha te Ermelo, O.v.v gift Matunkha iom Esther). Ik ben benieuwd!

Groetjes Esther

PS. Ik upload ook elke keer foto's dus die check die vooral ook elke keer even!

Toffe belevenissen!

Hallo vanuit Malawi!

Ik vond het wel weer eens leuk om te vertellen waar ik mij allemaal mee bezig hou.De trend van het wennen en mijn plekje vinden gaat vrolijk door. De afgelopen weken had ik mijn dagen goed vol met nuttige dingen en was ik zelfs druk te noemen. Heerlijk en leuk :)!

Twee weken geleden zijn we met alle Nederlanders (Tiem en Ineke, 4 jongeren en ik) naar Lake Malawi geweest. Lekker kamperen aan het water. Het meer is heel mooi (vind ik, check de foto’s) en ik heb er heerlijk gerelaxt en genoten!

Vorige week was er een retreat van middelbare scholieren die hun schoolgeld van Matunkha krijgen. Dit zijn vaak kwetsbare jongeren, mede doordat ze (half)wees zijn. Om ze toe te rusten, bijvoorbeeld op het gebied van het geloof en de studiekeuze organiseert Matunkha één keer in het jaar een retreat.Ik heb een aantal dagen meegedaan in het retreat en als Nederlandse jongeren organiseerden we de sportactiviteiten. Zo hebben we ze trefbal, blokjesvoetbal en slagbal geleerd (de eerste en de laatste in iets afgeslankte vorm want dat kennen ze niet). Lekker om met die jongeren bezig te zijn en te zien hoe ze zo’n spel spelen. Ook wel bijzonder om te merken dat spellen die voor ons zo normaal zijn en wij vaak krijgen op school (basis en middelbare) hier helemaal niet bekend zijn. En dat ze bijvoorbeeld wel volleybal kennen maar dat dan spelen door in een kring te staan waarbij één iemand in het midden staat. De bal moet steeds terug naar diegene.

Qua belevenissen stonden de afgelopen weken verder een beetje in het teken van een typisch Malawiaans begin (frustrerend soms) met een succesvol en heel tof einde!Zo hadden we een dag voor dove kinderen. Er kwamen mensen op bezoek die voorlichting gaven aan de ouders. Eén van hen was zelf doof en ondanks dat had hij zijn middelbare school wel afgerond. Die dove persoon kan dan een voorbeeld zijn voor de ouders en kinderen (succesvol ondanks handicap). Ondertussen dat de ouders deze voorlichting kregen, gingen wij dan spelletjes spelen met de kinderen. Nou was er natuurlijk weer misgecommuniceerd waardoor er maar een paar dove kinderen waren en ook een paar kinderen met andere handicaps zoals spasme en syndroom van Down. Maar wat was het uiteindelijk tof! Heerlijk om te zien hoe die kinderen lachen om ballonnen en bellenblaas, hoe ze van verlegen en boos naar lachend en spelend gaan. Geweldig om die kinderen te zien lachen en genieten van de aandacht die ze krijgen. (Komt mijn enthousiasme over? Ik vond het echt heel erg gaaf :)!)

Afgelopen week hebben we op twee scholen een vierkamp georganiseerd. Van te voren was ik helemaal los gegaan met mijn gestructureer en georganiseer om alles in goede banen te leiden, erg leuk om te doen!Maandag was de eerste. Het begon onwijs frustrerend compleet Malawiaans. We zouden om 3 uur beginnen en we hadden een leraar gevraagd om de leerlingen uit te nodigen. Komt die leraar om 3 uur toevallig langsgelopen met een heel verhaal waarom we maar heel weinig leerlingen moesten verwachten (het was de eerste dag na de vakantie, weinig lln op school die de boodschap door hadden gekregen dus weinig leerlingen bij ons). Ga ik Chituzu die ons zou helpen vertalen vragen of hij komt, zegt hij dat de leerlingen nog werk te doen hadden en dat ze pas om 4 uur konden komen. En daar komt hij dan om 3 uur pas mee! Om 3 uur dus nog geen kind te bekennen (nou is het op zich niet bijzonder dat nog niet alle kinderen er dan zijn, maar vaak zijn er wel wat). Plotseling zag ik ergens verstopt in de schooltuin een aantal kinderen met een leraar. Ik erheen en vragen of ik de kinderen mee mocht nemen voor de vierkamp. Gelukkig mocht het en kwam ik als een rattenvanger van Hamelen met een hele stoet kinderen aangelopen. Toen we eenmaal begonnen waren, snapten de kinderen mijn doordraaisysteem gelukkig snel (weer iets nieuws aangeleerd) en was het super leuk om te doen! Uiteindelijk was het wel echt een succes en hebben we een zeer leuke middag gehad. Wederom leuk om de kinderen te zien genieten van de spelletjes. Dinsdag was de tweede, op een andere school. Hier was een vertaler aanwezig (jahoe!), maar kwamen erg weinig kinderen opdagen. Na een half uur wachten zijn we maar begonnen in afgeslankte vorm. Heel erg leuk om te zien hoe die kinderen in een deuk liggen bij touw trekken, zaklopen en kratlopen (op kratten naar de overkant lopen), wederom genieten! Deze kinderen zijn ook minder gewend om zulke activiteiten te hebben dan de kinderen op Matunkha met al die vrijwilligers en volgens mij genoten zij er nog meer van...

Woensdag zijn we weer op outreach geweest, dit keer naar een CBO die op ongeveer een uur rijden ligt. Door de regen van de afgelopen dagen (zie hieronder) was het de vraag of we er wel konden komen. Gelukkig was het de nacht ervoor en de dag zelf droog dus ging het redelijk. Eén stuk was letterlijk glibberen en glijden maar onze chauffeur heeft ons er mooi doorheen gereden. Eenmaal aangekomen kwam de stroom met mensen die hun bloeddruk gemeten wilde hebben pas na een paar uur wat op gang. Tussendoor hebben Noah (een andere vrijwilliger) en ik even de weegschaal gemaakt (jaja, eigenwijsheid kan je een heel eind brengen) en had ik leuk contact met wat kinderen die er rond liepen. Zo gauw ik kinderen zie kan ik natuurlijk niet niks doen, dus ik zoek vaak even contact met hen, doe een high-five, zwaai wat naar ze. De kinderen hier waren erg leuk en schattig :)!We zaten in een kerk en daar lagen wat trommels. Aan het eind van de middag hingen er wat meer mensen rond en pakten een paar kinderen en mannen de trommels. Er ontstond een spontane jamsessie, heel erg gaaf om te horen en te zien. De mannen die op de trommels spelen, kinderen die daarbij mee mogen doen. De vrouwen die beginnen te zingen en te dansen en daarbij ook kinderen die fanatiek meedansen.

Trouwens, het weer is de afgelopen weken behoorlijk Nederlands. Het heeft anderhalve week achter elkaar elke dag geregend en soms de hele dag. Ook is het sinds afgelopen weekend koud! Nou ja, relatief koud dan. Ik heb het in ieder geval koud en loop (sws ’s avonds) zowaar met een vest en sokken aan. En ja, ik weet dat jullie het natuurlijk veel kouder hebben in Nederland, maar in mijn Malawiaanse leven heb ik het koud en ben ik heel zielig :P. Mochten jullie nu denken dat al die oogst goed is voor de mais, dan klopt dat ook weer niet. Het is te laat gevallen, want de mais is al volgroeid. Doordat de mais nu volgroeid is moet die eigenlijk indrogen zodat alle energie naar de kolf kan gaan en die nog even mooi vol kan groeien. Als het teveel regent, kunnen de maiskorrels te vochtig worden en gaan barsten. Kortom: mais is super kwetsbaar om hier te verbouwen (droogte is niet goed en teveel regen ook niet). De regen is trouwens nog wel goed voor de andere gewassen als aardappels, pompoenen en bonen. Dan moeten ze die maar gaan eten het komende jaar ;-).

Zoals jullie kunnen lezen heb ik me goed vermaakt afgelopen weken en ik hoop dat de komende weken vol te houden!

Groeten!

Help needed!

Hoi iedereen,

Dit keer een iets andere blog, zonder wekelijkse ervaringen. Ik heb namelijk een idee wat ik hier zou kunnen doen en daarvoor heb ik jullie hulp nodig...

Ik kwam naar Malawi met het idee om aan te sluiten bij de vragen van de leraren/leidsters, om hen te ondersteunen in hun werk. Maar het blijkt dat het hier niet echt op die manier werkt. De leidsters van peuterspeelzalen (waar ik veel mee werk) hebben geen vragen over hoe ze met kinderen om kunnen gaan of over hoe ze beter kunnen worden in hun werk. En ik moet eerlijk zeggen dat ik het ook lastig vind om te bedenken hoe ik hen zou kunnen helpen op een manier die aansluit bij wat ik zie. Een aantal leidsters heeft bijvoorbeeld een training gevolgd op Matunkha of ergens anders en die zijn daar heel positief over. Ze zeggen dat ze van alles hebben geleerd en weten ook echt allerlei manieren hoe ze de kinderen iets kunnen leren (bijvoorbeeld allerlei woorden laten bedenken met de letters van het alfabet). Toch zie ik in de praktijk dat dit niet wordt gedaan, het is voor Malawianen erg lastig om het geleerde in de praktijk toe te passen. En dit is ook logisch, want dat hebben ze nooit geleerd. Het hele onderwijssysteem zit op die manier in elkaar.

Wat vooral uit de gesprekken met de leidsters naar voren komt, is dat ze vragen om spullen. Bijvoorbeeld om het meel dat Matunkha aan sommige peuterspeelzalen geeft om er pap van te maken. Of om speelgoed. Nu heb ik een idee van iemand gekregen om deze dingen te combineren en daar heb ik jullie hulp bij nodig! Ik wil namelijk speelgoedboxen gaan maken en die dan uitlenen aan de peuterspeelzalen. Ze hebben hier namelijk heel weinig speelgoed, zoals te zien is op onderstaande foto. In deze zak zit al het speelgoed van een peuterspeelzaal: een paar zelfgemaakte boekjes, letters van het alfabet en de cijfers.

En dat terwijl kinderen zoveel leren van het spelen met spelletjes en speelgoed. Door die speelgoedboxen te maken, leren en ontwikkelen de kinderen zich al op jonge leeftijd. En dat is erg belangrijk!

Voor die speelgoedboxen ben ik dus op zoek naar speelgoed (bijvoorbeeld ballen, autootjes, dieren en poppen), puzzels, spelletjes, kartonnen (!) boeken, blokken, duplo etc. Het gaat om kinderen van 1 tot en met 5 jaar. Hebben jullie misschien nog speelgoed liggen waar jullie niets (meer) mee doen? Graag compleet, heel en stevig. Of misschien heb je geen speelgoed, maar wil je wel geld geven waar wij dan iets voor kunnen kopen. Of misschien heb je geen speelgoed en geen geld, maar wel tijd om te helpen organiseren en regelen. Dit alles is welkom, ik hoor graag van je via een reactie, een email (speelgoedvoormalawi@outlook.com), whatsapp, rooksignalen (:)) of iets anders.

Ik ben benieuwd!

Groetjes Esther!

African life goes on

Hi everbody!

Hoe is het met iedereen in Nederland?Hier gaat het goed! Zoals ik de vorige keer al schreef, wen ik steeds meer aan het Afrikaanse leven en dat was de afgelopen weken maar goed ook. Gelukkig kan ik er steeds meer hartelijk om lachen en van genieten nu!Veel afspraken die we (Chituzu en ik als meeloper) zouden hebben gingen niet door, omdat de mensen mais moesten halen, omdat er niemand was, omdat er een begrafenis was, omdat... Gelukkig kan ik mezelf steeds beter vermaken en doe ik andere dingetjes.

Afgelopen woensdag gingen we naar een CBO die ver weg van Matunkha ligt, aan de rand van het werkgebied. Van te voren zei Chituzu dat hij zo snel mogelijk weg wilde, dus ik me zo snel mogelijk klaar maken. Kom ik na mn ontbijt bij zijn kantoortje blijkt dat we nog niet weg kunnen, omdat de auto weg is. Dus wachten op de auto. Toen de auto er was, gingen we met drie afdelingen weg: iemand van de kruidentuin + vrijwilliger die gingen kijken hoe de tuin in de CBO erbij lag, twee mensen van de HIV testing and service (HTS) + vrijwilliger en Chituzu + Esther. Na een klein stukje rijden werden de HTS mensen eruit gezet. Halverwege was een middelbare school waar Chituzu even heen moest, hierna vervolgden we onze weg naar naar de betreffende CBO over een enorme hobbelweg met een prachtig uitzicht! We gingen naar deze CBO omdat iemand Chituzu had gebeld om een meeting te hebben met leerkrachten en leidsters van CBCC’s, maar waarover het ging was onbekend. Eenmaal in de CBO aangekomen eerst maar eens een leider van de CBO zoeken, maar die wist nergens van. Toen naar het huis van de leidster van een CBCC die had gebeld, die vertelde dat de meeting met een aantal leidsters van de CBCC zou zijn. Dus naar een gebouwtje waar allemaal vrouwen hun kind lieten wegen om een leidster op te pikken. Vervolgens naar haar huis gereden en daar was de meeting dan. Nadat die vrouw haar zegje had gedaan en Chituzu een oplossing aandroeg, was de meeting alweer voorbij en ging ze nsima voor ons maken. Uiteindelijk ging het om een verschil van mening tussen de leidsters van de CBCC en de leiding van de CBO (die dus boven hen staat). Chituzu stelde voor om een andere keer een meeting te houden waar beide partijen hun zegje kunnen doen. Het kan dus een andere keer pas worden opgelost. Uiteindelijk zijn we dus de hele dag (van 9 uur tot half 4) onderweg geweest voor een meeting van 15 minuten. Want tussendoor moet ook steeds gewacht worden.Tja... waarom makkelijk doen (bv het probleem over de telefoon vertellen) als het moeilijk kan... :).

Verder zag ik vorige week bij de morning devotion (opening) ineens een jongen zitten die een trui van mijn oude basisschool aan had (staat ook bij de foto’s). Helemaal leuk en direct maar even gevraagd of hij op de foto wilde. Dit is aan de ene kant natuurlijk grappig en leuk, aan de andere kant vind ik het ook minder leuk om te zien en zegt het wel wat over de situatie hier.Veel mensen lopen in tweedehands kleren, op donderdag is er een markt waar stapels tweedehands kleren liggen die dan worden ver- en gekocht. Sommige mensen en kinderen hebben maar één stel kleren, veel kinderen lopen in kleren met enorme gaten (zeker geen bijzonderheid hier!) of lopen ook op de schooluniform-wasdag (als veel kinderen hun eigen kleren aan hebben) in hun schooluniform. Ik vind het schrijnend om de armoede te zien die ik zie, maar tegelijkertijd kan ik er ook niet echt de vinger op leggen hoe arm de mensen hier nu zijn. Het komt niet groot in het nieuws, omdat er geen grote ramp is zoals El Nino (zo droog is het hier namelijk ook niet geweest de afgelopen maanden), maar er is een soort van ‘stille armoede’. Sommige mensen zijn volgens mij echt arm en hebben geen of heel weinig eten. Sommige mensen hebben wel iets te eten. Op sommige dagen verstrekt de overheid mais en dan staan er rijen voor de instantie die dat doet, ik hoop dan altijd maar dat degenen die achteraan staan ook mais krijgen. En tja, als je moet kiezen tussen eten halen voor jezelf en je gezin of een afspraak met ons over je CBCC, dan zou ik het ook wel weten!

Zoals ik al eerder beschreef, komen we geregeld bij CBCC’s waar weinig kinderen zijn in verband met de honger, omdat er thuis geen eten is. Sommige CBCC’s zamelen zelf mais in van de ouders om pap te kunnen geven, maar ouders hebben nu niets over om te geven aan CBCC’s dus veel CBCC’s kunnen ook die ene maaltijd per dag niet meer geven.En zoals ik ook al eerder beschreef is het de afgelopen weken flink droog geweest en dat is niet goed voor de mais. Nu heeft het de afgelopen dagen wel weer wat geregend, maar das te laat voor sommige delen van de mais. Als het nog jong is, kan het nog wel doorgroeien. Voor andere gewassen als aardappels of pompoenen is er nog wel hoop, als het een beetje blijft regenen. Aan de andere kant wordt er nu wel geoogst, ik zie geregeld mensen maiskolven eten (gekookt of geroosterd), ook krijgen we bij bezoek aan een CBCC wel eens maiskolven als cadeau of te eten. Voelt trouwens wel gek om een maiskolf te zitten eten terwijl alle leidsters en kinderen toekijken.Vorig jaar is het ook in maart gestopt met regenen, er is dan misschien wel een beetje oogst maar niet genoeg om het jaar mee door te komen. Daarom is er nu dus honger en beginnen mensen al aan de mais die op het land staat. Omdat het nu ook vroeg gestopt is met regenen, is er volgend jaar weer niet genoeg eten. Tegelijkertijd zeven ze alle mais en gooien ze de vliesjes weg, terwijl dit meer eten betekent én er ook nog eens vezels in zitten.Zoals ik al zei, vind ik het aan de ene kant lastig om precies te vertellen hoe arm de mensen hier nu zijn, maar ik merk wel dat er armoede heerst. En das soms best lastig, want het is een stuk dichterbij dan in Nederland! Tegelijkertijd kan ik de armoede als individu hier ook niet oplossen, maar ik probeer op mijn gebied mn steentje bij te dragen.

Ik las ergens een mooi citaat:‘Armoede is niet het gebrek aan geld en goederen, maar het gebrek aan vrijheid, aan keuzes om je leven zelf vorm te geven.’ Als er bijvoorbeeld geen schoon water bij jou in de buurt is, heb jij niet de keus om schoon water te pakken en om gezond te blijven. Of als er geen geld is voor de middelbare school en zeker niet voor de universiteit, heb jij niet de keus om te worden wat je wilt. Dit vond ik een hele goeie en geld hier op veel gebieden denk ik.

Om deze blog niet helemaal in de mineur af te sluiten, nog wat bijzondere en leuke ervaringen: Op een morgen zitten wij als blanken vrolijk achter de grote zaal te luisteren naar alle Chitumbuka begroetingen die tegen de kinderen werden uitgesproken (en die zijn nogal uitgebreid), horen we ineens ‘goedemorgen’. Degene die de morning devotion leidde kan een paar woordjes Nederlands en dat vindt hij erg leuk om te laten merken. Nou, wij ook natuurlijk :)! ‘Goedemorgen’ was ons antwoord terug, alle kinderen draaiden zich direct om naar die rare Nederlanders ;-).

Toen we onderweg naar die CBO gingen woensdag, moesten we een brug over en daar hoorden we dat er een nijlpaard dood was gemaakt. Die komen dan vanuit Vwaza, een national park in de buurt en met het regenseizoen komen ze nogal eens met de rivier deze kant uit. Nijlpaarden zijn alleen super gevaarlijk en ze vernietigen de oogst. Ze worden dus doodgemaakt. Ik vroeg of we er niet even konden gaan kijken, nou zeker kon dat! Op één van de foto’s is het resultaat te zien (voor degenen die niet tegen vers vlees kunnen, wees gewaarschuwd!). Ze eten hier het vlees, maar het schijnt dat sommige mensen er wel en sommigen er niet tegen kunnen. Ze doen wat vet op hun huid en sommige krijgen dan vlekken en anderen niet.

O en Tiem en Ineke zijn weer onderweg naar Matunkha, ik heb wat verzoeken voor lekkere dingen gedaan dus ik hoop dat ik snel kan genieten van wat Nederlands! Ik moet eerlijk zeggen dat ik verder ook wel goed voor mezelf/ons zorg hoor, ben druk aan het bakken de afgelopen weken :).Er verrezen al soesjes, (mislukte) cake, chocoladekoekjes, appeltaart, pompoensoep, bananenbrood: hmmm...

Tot de volgende keer maar weer!

Groetjes Esther

Back @ Matunkha

Muli wuli? (hoe gaat het?)

Na mijn vakantie (waarvan de foto’s inmiddels ook online staan) heb ik mn Malawiaanse leventje weer opgepakt. Dat was in het begin nog wel even wennen, maar inmiddels ben ik weer van alles en nog wat aan het doen. Aan de ene kant gaat mn leven hier zn gangetje en heb ik niet zoveel nieuws te vertellen, aan de andere kant krijg ik mn dagen echt nog niet helemaal gevuld en blijft het gevoel van wennen en me nog niet helemaal thuis voelen hier. Maar ik weet: dit hoort erbij en gaat de komende weken vast beter!Het is trouwens ook wel grappig om te bedenken, ik zit al weer 10 weken in Afrika. Ik ben 3 jaar geleden 11 weken in Suriname geweest, toen waren we alweer aan het afronden en nu ben ik nog een soort van aan het beginnen...

Vorige week ben ik weer een aantal dagen meegeweest de dorpen in. De eerste dag waren er geen auto’s beschikbaar dus gingen Chituzu en ik op de fiets. Hij een fiets huren in Rumphi, ik op de mountainbike. We hebben in totaal ongeveer 16 km gefietst en ik kan je wel vertellen dat het best inspannend is om op het heetst van de dag over de wegen hier te hobbelen. Maar ook zeker leuk om eens op een andere manier door de dorpen te gaan. En een azungu (blanke) op een fiets, vinden de lokale mensen geweldig om te zien! De volgende dag gingen we met de boot en wandelend naar een CBO, ook weer eens wat anders dan het hele stuk in de auto zitten. Mn Zanzibarkilo’s heb ik er in ieder geval wel weer afgefietst en gewandeld :)!Verder heb ik sinds vorige week een een stuk groter huis tot mn beschikking. Tiem en Ineke zijn een kleine drie weken op bezoek naar Nederland en ik mag op hun huis en hun dieren passen. Ineens heb ik een hond en een kat als huisdier dus, zeker gezellig! Alleen een beetje jammer dat die kat elke morgen tussen 5 en half 6 in mn bed staat te miauwen :P. Een voordeel is dat ik zelf weer eens kan koken. Na in het halfjaar voor mijn vertrek elke week door mn vader gebakken aardappels (heeeerlijk!) te hebben gegeten, mis ik dat soms wel dus jullie kunnen wel raden wat er dit weekend op mn menu staat :)!

Ik kon na twee weken vakantie goed zienhoe snel de gewassen op het land gegroeid waren. De mais was de lucht in geschoten! Ook heb ik mensen verse mais en pompoenen zien eten, hebben we in het restaurant sla uit eigen tuin gehad en zag ik ergens boontjes hangen. Dit klinkt goed en lekker gezond zou je zeggen. Dat is ergens ook zo, want door de vele regens in de weken voor ik weg ging, hebben de gewassen goed kunnen groeien. Het is nu alleen al bijna drie weken droog (af en toe een bui maar veel te weinig) en de mais is nog niet goed genoeg gegroeid om dat te kunnen overleven. Als het nu droog blijft, dan is de kans groot dat grote delen van de oogst mislukken en de mensen honger moeten lijden. Hopen dat het weer gaat regenen dus!Eén voordeel van deze droogte waar ik (die geen hongerzorgen heeft) van kan genieten is dat het ’s avonds nu vaak onbewolkt is en dat er heel veel sterren te zien zijn. Echt veel meer dan in Nederland en dat is prachtig om te zien!! Jammer dat je dat niet goed op de foto kan krijgen...

Eén van de dingen die ik veel doe is dus het meegaan met Chituzu met het bezoeken van CBCC’s. Dit gaat dan meestal als volgt:We komen aan op de plek van bestemming.Soms is er gewoon CBCC en verwachten ze onze komst. Eerst laten de leidsters de kinderen dan vaak liedjes zingen, zoals het alfabet, van 0-10 tellen, de dagen van de week of de maanden van het jaar. Dit zijn bij elke CBCC vaak dezelfde liedjes. Soms leert Chituzu een ander liedje aan, vaak in het Engels zodat ik ook mee kan doen.Soms is er geen CBCC (vooral in deze regentijd vaak, omdat de kinderen thuis niet altijd eten hebben of omdat ouders druk zijn op het land of ergens mais aan het halen zijn) en worden we wel of niet verwacht. Vaak worden de kinderen dan nog even overal uit hun huizen verzameld. Na het liedjes zingen of kinderen verzamelen worden alle kinderen gewogen door ze aan een weegschaal te hangen, ik denk dat deze weegschalen vaak worden gebruikt om mais oid te wegen. Vervolgens hebben we een meeting met de leidsters waarin wordt gevraagd naar de gegevens over de hoeveelheid kinderen, leidsters etc., daarna wordt gevraagd wat voor activiteiten er worden gedaan, wat de caregivers als uitdagingen, problemen en successen zien en of er nog kinderen in de CBCC of CBO zijn die opvallen en ‘problemen’ hebben. Zo hebben we al over een aantal dove en slechthorende kinderen gehoord, hier willen we begin april een keer een dag op Matunkha voor organiseren waar we dan ook een organisatie voor uitnodigen die werkt met en voor dove en slechthorende mensen. Hierover later meer :)!Ook ik vraag dan van alles, omdat ik benieuwd ben hoe de verschillende CBCC’s te werk gaan.

De dag dat we met de boot en wandelend naar een CBCC gingen, was een echte ‘Malawiaanse ervaring’-dag. We zouden de hele dag naar de CBO gaan om eerst de CBCC te bezoeken (kinderen wegen en een meeting met de leidsters) en daarna zouden we langs gaan bij de Children’s Corner (naschoolse activiteiten). Komen we aan in de CBO, heeft de contactpersoon niet doorgegeven dat we zouden komen. Blijkt dus dat de Children’s Corner altijd op zaterdag plaats vindt. Daar konden we dus helemaal niet langs gaan. Er werden snel een aantal leidsters bij elkaar gehaald zodat we daar in ieder geval een meeting mee konden hebben, maar ze konden niet meer dan 6 kinderen bij elkaar krijgen dus het wegen van de kinderen ging ook niet door. Ik moet eerlijk zeggen, ik begin er aan te wennen en laat het allemaal al veel meer over me heen komen dan in het begin van mn verblijf hier.Ik kan er ook steeds meer van genieten om te zien hoe zo’n dag/rit over het platteland gaat. Geregeld wordt onderweg ergens gestopt, omdat er familie langs de kant van de weg staat of omdat één of andere hoge pief in het dorp iets wil laten zien of omdat er even mango’s of tomaten moeten worden gekocht of weet ik veel wat. In het begin vond ik zulke onderbrekingen wel eens irritant, want: we waren al laat. Of: dit hoort niet bij de planning en is niet doelgericht. Oeps, lekker Nederlands gedacht. Het Afrikaanse leven krijgt gelukkig al meer invloed dus :)!

Tiwonanenge (tot de volgende keer!) Esther

Vakantieie!

Habari iedereen!

Zoo, mijn vakantie zit er weer op. Wat was het fijn om te relaxen, bij te kletsen met Maaike, ervaringen met haar uit te wisselen, na te denken over van alles en nog wat, mezelf te overwinnen en leuke dingen te doen...

Ik vertrok zondag 14 februari en die dag begon direct al goed. Om 7.00 uur zou ik worden weg gebracht, maar het regende en dat betekende dat ik niet kon worden weg gebracht, omdat de auto niet door een stuk modder kon. Dus ik moest lopen: glibber de glibber met mn backpack naar Rumphi. In Rumphi heb ik de minibus gepakt en met wat overstappen kwam ik bij de grens aan. De minibus wacht eerst voor die vol is en onderweg stopt die heel erg vaak om mensen erin of eruit te laten. De reis duurde daarom iets langer dan ik verwacht had en dat zorgde er wel voor dat mn vakantiegevoel nog niet echt kwam, ik zat mezelf flink op te vreten :P. De route was wel erg mooi, door de bergen (waar ik apen zag) en langs het meer van Malawi.

Gelukkig ging de grensovergang voorspoedig en regelde de douanekerel zelfs een taxi voor mij naar Mbeya, een stad onderin Tanzania en mijn eindbestemming voor die dag. Van daar ging ik de volgende dag met het vliegtuig naar Dar Es Salaam aan de kust. Het vliegveld in Mbeya is erg klein, er ging om die tijd maar één vlucht. Mijn bagage werd door het raam naar buiten getild en we vertrokken eerder omdat alle passagiers er waren, super! In Dar Es Salaam ontmoette ik Maaike (vriendin uit Nederland) weer na 5 maanden en dat was natuurlijk erg gezellig, onze monden stonden de eerste uren niet stil! We vlogen verder naar Zanzibar, een vlucht van... jawel... 15 minuten! Tegen de tijd dat je boven bent, ga je al weer naar beneden :).

De eerste dagen verbleven we in Stonetown, het enige stadje op Zanzibar. De eerste dag zijn we Stonetown in geweest. Zanzibar en zeker Stonetown zijn islamitisch en hebben veel Arabische invloeden. Dit is duidelijk te zien in het straatbeeld, de vrouwen lopen in lange gewaden met hoofddoeken en sommige zelfs in boerka’s. Zanzibar is ook een eiland waar veel kruiden en specerijen groeien. We hebben een keer een tochtje naar een plantage gedaan waar allerlei kruiden en specerijen groeien, zoals kaneel, gember, citroengras, kruidnagel etcetc. Erg leuk om te zien hoe dat allemaal groeit, voor een deel wist ik echt niet waar het allemaal vandaan komt. In Stonetown is ook een Spicemarket waar je allerlei kruiden en specerijen kunt halen. Ook zijn er allerlei straatjes waar je doorheen kunt dwalen en (souvenir)winkeltjes waar je langs kunt gaan. Op het eiland is vroeger ook een slavenmarkt geweest, daar haalden de Arabieren hun slaven en handelswaar (zoals ivoor) uit Afrika vandaan. Hier is nog een monument van en wat informatie, hier zijn we ook even wezen kijken.Al met al is Stonetown een leuk stadje die niet typisch Afrikaans is, die ook invloeden uit de Arabische wereld heeft en waar het leuk is om lekker door heen te slenteren. In de avond is er in een park aan zee (jahoee, ik zag de zee voor het eerst op Zanzibar :)) een food market, hier wordt van allerlei eten bereid op bbq’s enzo. Hier zijn we ook een keer overheen gelopen, maar we hebben ook heerlijk aan zee gegeten bij een restaurantje!

Na een paar dagen Stonetown zijn we naar het noorden gegaan, daar werd het cliché bewaarheid van blauwe zee en wit strand. Prachtig en heerlijk om te relaxen! We hebben een dagje strand gedaan en zijn een dagje gaan snorkelen. Dat was super mooi! Het is zulk helder water en je kunt veel visjes zien. Allerlei kleuren en formaten, echt heel tof. Hier hebben we geluncht op de boot waarna we weer terug gingen. De zee was alleen behoorlijk ruig en dat heb ik gemerkt, ik had wel wat last van zeeziekte en dat was iets minder fijn!

Daarna zijn we een aantal dagen naar het oosten van het eiland gegaan, onze accomodatie zat aan zee en we hebben een paar dagen heerlijk gerelaxt, boekje gelezen, genoten van de zee en het zwembad, nagedacht, gekletst etc. Ik kwam na maanden weer helemaal tot rust en dat was super fijn! Ik heb niet echt in de zee gezwommen, omdat de zee daar vol zeewier zat en hij ’s morgens ver weg was ivm eb en vloed. Maar het geluid en het aanzicht van de zee zijn al heel rustgevend :)! De laatste dag heb ik nog met dolfijnen ‘gezwommen’, dat is ook erg tof! ’s Morgens vroeg zijn die dichtbij de kust en dan ga je er met een bootje heen. Er varen heel wat meer bootjes rond en samen zoek je de dolfijnen. Zo gauw ze gespot zijn, vaar je er heen en spring je in het water met je snorkelset. Gauw kijken waar ze zijn, want ze zwemmen heel gauw dieper als er mensen bij in springen. Dan klim jij dus weer in de boot en je gaat weer op zoek (met 10 bootjes tegelijk). Na een paar keer in en uit de boot gesprongen en geklommen te zijn, heb ik van de dolfijnen genoten vanaf de boot. Doordat het zo helder water is, kun je ze super goed zien en ze zwommen ook een keer onder onze boot door, echt heel tof!Op Zanzibar lopen heel veel Masaii mensen, de eerste paar keer is dat nog leuk en bijzonder, maar zij leven van de toeristen dus ze spreken je elke keer aan omdat ze je iets willen verkopen. Op een gegeven moment is dat wel een soort van irritant :P!

De volgende dag vlogen we weer terug naar Dar Es Salaam, waarna Maaike weer terug vloog naar haar plekkie. Ik heb de volgende dag de trein van Dar Es Salaam naar Mbeya (die stad in t zuiden van Tanzania) gepakt. Echt gek om in Afrika weg te rijden met de trein, dat gevoel hoort bij Nederland. Ook juist leuk natuurlijk! De treinrit duurde uiteindelijk 24 uur en je hebt dan een slaapcoupé, ik zat bij twee Afrikaanse en één Amerikaanse vrouw in de coupé. Verder zaten in de trein ook veel Nederlanders en daar heb ik mee opgetrokken. Eén jong stel ging ook naar Malawi dus ik ben met hen verder gereisd. Toen we in Mbeya aankwamen was daar net een voetbalwedstrijd bezig uit de soort van eredivisie van Tanzania, Mbeya City tegen Tanzania Prisons. En ja, dat waren echte gevangenen, toen ze het stadion weer uit gingen waren ze zwaar beveiligd. Grappig hoe zo’n voetbalwedstrijd gaat, het niveau van het spel zelf maar ook de hele entourage. Dat is wel wat anders dan in Nederland (wat ik op tv zie dan :P).De volgende dag vertrokken we naar Malawi. Eerst weer naar de grens, ditmaal met de bus, daarna met de taxi en de bus verder richting Matunkha.Tijdens de hele vakantie heb ik verschillende mensen gesproken, vooral blanken: toeristen op Zanzibar en reizigers tijdens mn reis heen en terug en dat was echt tof! Ik vond het leuk om hun verhalen te horen, iedereen reist weer anders en met verschillende redenen.

Nu is het fijn om weer op mn plek te zijn, maar ook wel gek. Moet een soort van weer opnieuw wennen ofzo, maar ergens is het ook alsof ik niet weg ben geweest. Ben benieuwd hoe de komende weken verlopen!

Groetjes Esther

PS. Foto's komen eraan, weet niet of het vandaag nog lukt.

Mn week en het Malawiaanse leven

Aloha!

De afgelopen week was een mooie mix van Nederlandse en Malawiaanse contacten. Ik verzamel ook elke keer allerlei dingen die me opvalle of die horen bij het leven hier en waar ik een keer over wil schrijven. Dat ga ik nu ook maar eens doen...

Mijn week

Vorig weekend had ik een rommel/ en relaxweekend, zoals ik al aankondigde. Maar ik ben op zaterdag ook op bezoek geweest bij één van de koks van het restaurant. Hij heeft een kindje van 4 maand en die moesten we een keer komen bekijken. Zo gezegd, zo gedaan. Een schattig jongetje dat uit zn bed was geplukt omdat er azungu´s kwamen en vrolijk verder sliep op Sinty´s schoot. Leuk om zijn huis te zien. Hij had 3 ruimtes volgens mij, een keuken, woonkamer en slaapkamer. Wij zaten in de woonkamer, deze is ook op een foto te zien. We zaten op stenen/blokken hout in plaats van stoelen en/of een bank. Er hingen posters van maiszaad aan de muur als decoratie en er stond een fiets, kortom nogal wat anders dan een Nederlandse huiskamer.

Zoals ik al een paar keer heb gezegd, is het nu regenseizoen en dat heeft hele mooie kanten (koeler weer, mooie groene natuur), maar soms gaat het toch tekeer met de regen! Zo ook afgelopen zaterdag, na het bezoek aan die kok liepen we door naar Rumphi. Onderweg ging het heel hard regenen en onweren, we zijn maar gaan schuilen bij een marktje ergens halverwege. Drie kwartier later konden we onze weg weer vervolgen. Dat vind ik dan een paar minuten grappig en leuk, maar na een poosje ben het ik wel weer zat en ga ik liever verder met mn bezigheden :P. En wat erg vervelend is van regen hier, is dat de wegen en paden allemaal van zand zijn waar dan grote plassen in komen wat heerlijk (not) is om overheen te lopen. Ook loop je met je slippers jezelf vies te maken (aan de achterkant klepper je de modder omhoog). Grooot nadeel van de regen hier dus.

Maandagavond ben ik bij een Malawiaan, een leraar die hier op het centrum woont, wezen eten. Weer lekker lokale nsima gegeten, die nsima smaakt nog steeds nergens naar maar ze hadden er wel lekkere dingen bij zoals groente en ei. En, dat vond ik echt super grappig, de tv stond aan. Viel me eerst ng niet zo op, tot ik ineens de taal hoorde die ze spraken. Dat was gewoon Nederlands! Ik zo: maar dat is Nederlands. Hij: nee hoor, ze spreken Chichewa, onze nationale taal :P. Ik kon haast niet geloven dat het echt Nederlands was, maar het was dus echt zo! Hij heeft in zn zenderpakket BVN en ik heb een stukje Eénvandaag gezien :). Hij had super veel zenders, keek ook heel vaak de Duitse en Engelse voetbalwedstrijden. De halve avond moesten dat gezin dus weer Nederlandse tv kijken, omdat hun vader het leuk vind om dat aan de Nederlanders te laten zien. Wat wel grappig was, is dat ze hier ook een soort van brood kennen en ook frituurhapjes (geproeft die avond). Maar dat is dan allemaal van maismeel. Dus enige variatie hebben ze nog wel in het eten, maar het is wel mais dat de klok slaat.

Er is sprake geweest van dat ik 2 Nederlandse jongens les zou gaan geven in mijn tijd hier, hun ouders werkten op Matunkha maar door omstandigheden blijven zij de komende tijd in Nederland. Afgelopen week was die moeder met haar zoontjes hier en heb ik die jongens les gegeven. Super leuk om weer lekker met Nederlands lesmateriaal bezig te zijn en die kinderen les te geven, echt genieten!

Verder ben ik nog een keer op outreach geweest (bloeddruk en HIV/AIDS testen). De weg daar naartoe was heel slecht, dus hebben we een andere weg genomen. We zijn met de boot de rivier over gestoken en daarna een stukje gelopen. Het was een soort van veerboot. Heel tof, lekker rustig naar de overkant worden geduwd/gepunterd...

En ik ben mee geweest naar school health, hier hebben we weer 40 kinderen langs zien komen waarbij we gewicht, lengte, bmi, ogen en de algemene gezondheid hebben gemeten. Ik vond het leuk om deze twee dagen weer te doen.

Ik had verteld over dat we naar de waterintake zijn gewandeld vorige week. In de omgeving van de waterintake worden veel bomen gekapt (wat eigenlijk niet mag) en hierdoor komt er erosie en hangen sommige leidingdelen in de lucht. Door die dikke regenbui van afgelopen zaterdag, zijn een aantal van die gekapte bomen in de rivier terecht gekomen, tegen die leidingen aan geknald. Die zijn nu kapot. We hebben dus geen water meer op Matunkha, er staat een emmer water in mn huisje waar ik me mee moet redden. En dat in het regenseizoen (ik heb verhalen gehoord over zulke taferelen in oktober/november, het droge/warme seizoen)... Gelukkig zijn ze hard bezig om het te repareren, maar hoe lang dat nog gaat duren. Gelukkig vertrek ik zondag voor een vakantie van 2 weken op Zanzibar :):)!

Het Malawiaanse leven

Een aantal dingen waar ik dus al een poosje over wil vertellen, omdat ze helemaal horen bij het leven hier maar waar ik steeds geen ruimte voor had (want om mn blogs nou nog langer te maken...):

Doordat Matunkha de natuur zn gang laat gaan, is de berg weer helemaal begroeid geraakt (er werd mais verbouwt, dus hij was kaal gekapt). Het voordeel is dat er van alles en nog wat groeit en bloeit. Het nadeel is dat er ook dieren als slangen terug zijn gekomen. De meeste slangen zijn banger voor mij dan ik voor hen, maar één vertrouwt op zn camouflage en blijft liggen. Ik loop dus in het donker heel goed met mn lampje te schijnen of ik er niet per ongeluk op eentje stap...

De munteenheid is Malawiaanse Kwacha, 1 euro is ongeveer 740 Kwacha. Het grootste biljet dat ze hebben is 1000 MWK. Het grootste bedrag dat je kan pinnen is 40.000 MWK. Dit zijn dus 40 biljetten. Dit is maar ongeveer 50 euro en als je meer wilt, moet je vaker pinnen. De eerste keerpinde ik 2x 40.000 MWK, toen voelde ik me wel even rijk met al die biljetten!

De energie is hier prepaid, omdat veel mensen hun rekening niet betaalden. Je moet dus bij het energiebedrijf van te voren betalen en dan krijg je pas energie. Over energie/stroom gesproken. De stroom is er hier nog wel eens af, al gaat het de laatste dagen en weken goed. Ze hebben eigenlijk gewoon te weinig stroom voor het hele land dus gaat af en toe een deel van het land ‘uit’. We kwamen er pas achter dat de stroomstoringen in de krant worden aangekondigd. Dus wij hadden ons helemaal geestelijk voorbereid op 3 dagen geen stroom die week. Eén zou op een morgen vroeg zijn. Ik dus, na de wekker mn bed uit, me innerlijk schrap zetten dat het licht het niet zou doen. Maar het licht deed het toch! De overheid kan zich dus zelfs niet houden aan eigen aangekondigde stroomstoringen :).

Zoals ik eerder al beschreef, is het hier netjes om de knieën bedekt te houden. Het is erg ongepast om deze te laten zien. De borsten en het bovenlichaam daarentegen maakt helemaal niets uit. Er lopen hier nogal wat vrouwen met kinderen rond en als die kinderen huilen, dan komt de borst uit het shirt en mag het kind gaan drinken. Open en bloot, ook als je in een gesprek zit of zit te wachten bij een outreacht... Toch wel gek om te zien.

In mijn huisje heb ik de nodige huisdieren, zo zie ik geregeld spinnen lopen (en nee, dat zijn geen kleintjes), er vliegt een vlinder rond, er loopt wel eens een hagedisje en er vliegen van allerlei muggen/mugachtige beesten rond. Gelukkig ben ik veilig onder mijn klamboe!

Wat ik trouwens, naast alle luxe/lekkere dingen, het meeste mis uit Nederland is bruin brood. Zo donker mogelijk en het liefst met allerlei lekkere zaden erin. Hmm... Jammer genoeg is dat nogal moeilijk om op te sturen :P. Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik begin te wennen aan het eten van wit brood (een dikke laag pindakaas helpt hierbij), maar echt geweldig is het niet.

Dan wil ik jullie als laatst iets grappigs niet onthouden. Ik zag pas iemand lopen met een shirt waarop stond: ´help me I’m blond´. En ik kan je vertellen dat degene die hem aanhad verre van blond was :)!

De komende twee weken ben ik dus op aan het relaxen op vakantie, dus tot later!

Esther

PS. ik probeer nu elke week foto's te uploaden dus kijk daar ook altijd even naar :).