Hallo iedereen,

De afgelopen weken heb ik weer van alles beleefd!

Wat betreft mijn werkzaamheden, die stonden eigenlijk vooral in het teken van het speelgoed. Eerst heb ik een training gegeven aan de caregivers van de CBCC’s (leidsters van de soort van peuterspeelzalen). We hebben gepraat over de ontwikkeling van een kind, waarom zij daarin een belangrijke rol hebben en waarom spelen belangrijk is voor een kind. Ook hebben de caregivers hun eigen ervaringen en uitdagingen met elkaar uitgewisseld. Verder hebben we natuurlijk de speelgoedboxen uitgelegd. Wat hierin typisch is voor deze cultuur: ze hebben liever iets echt vast dan dat ze ruilen en zo meerdere dingen even hebben. Ik vertelde dat er speelgoed in Nederland was ingezameld en dat ze dat niet zomaar kregen maar dat het een uitleensysteem is. Daar waren ze niet zo blij mee, ze hebben liever 1 box voor vast dan 18 keer een nieuwe box. Ik vond dat echt lastig! Dan heb je samen met mensen in Nederland zo je best gedaan om iets moois neer te zetten en dan is het nog niet goed! Maar dit hoort bij de cultuur en als ze dan beseffen, na uitleg, dat dit gewoon het systeem gaat worden, accepteren/snappen ze het ook en zijn ze ook blij met het speelgoed.

Op de training heb ik ook een aantal spelletjes uitgelegd, zoals memory, domino en puzzels. Erg grappig om te zien hoe die caregivers zelf al genieten van de spelletjes. Hoe enthousiast ze meespelen en hoe hard ze moeten lachen als ze bijvoorbeeld een set hebben bij memory. Wat me wel een beetje opviel was hoe moeilijk ze puzzels vinden. Ze proberen maar wat, doen een hoekje en een gewoon stukje aan elkaar, duwen de stukjes net zo lang tegen elkaar tot ze erachter komen dat dat niet echt werkt (ipv het ene stukje op te tillen en dan in het andere stukje te duwen) en als twee stukjes passen maar het plaatje klopt niet, zien ze dat soms niet eens! Dit viel me ook op in de weken erna toen ik de speelgoedboxen uit ging delen. In twee weken heb ik alle 18 boxen in 18 CBO’s uitgedeeld, een hele klus (alle kanten van Matunkha’s werkgebied op) maar erg leuk om te doen! Ik vond het tof om met de caregivers in kleine groepjes samen te werken en de boxen per stuk uit te leggen. Ik had en heb het idee dat ze de spelletjes en het speelgoed wel snappen, maar dat de puzzels letterlijk een hele puzzel zijn voor sommigen. Het is eigenlijk heel erg logisch dat ze niet kunnen puzzelen, want ze hebben dat nog nooit gedaan. Maar dat geeft ook aan dat zulke vaardigheden als ruimtelijk inzicht niet aanwezig zijn. Gelukkig leren de kinderen die nu met die speelgoedboxen gaan spelen dat dan wel!

Deze week ben ik begonnen met het opnieuw langsgaan van de CBCC’s, om te kijken hoe ze werken met de speelgoedboxen. Ik ben erg benieuwd!

En verder doe ik de laatste weekenden ook toffe dingen.

Zo heb ik me een paar weken geleden ondergedompeld in het echte Malawiaanse leven, ik heb een nacht in een dorp geslapen. Eerst heb ik twee uur gewandeld door de (het blijf gewoon zo) prachtige omgeving rondom Matunkha. Nadat ik aankwam, mocht ik even bij komen en toen was het al weer kook tijd. Eerst werden de pinda’s gepeld, gepound (zie foto) en gezeefd, dit meel werd gebruikt als een soort van olie om in te koken en kwam ook door het eten heen. Daarna werden de pompoenbladeren gesneden, waarom zou je daar een snijplank oid voor gebruiken als het ook gewoon in de hand kan... Gelukkig mocht ik ze snijden op een grote pollepel. Toen werd de nsima gekookt op een houtvuur in de ‘keuken’. Nsima is gewoon water met maismeel, ik mocht ook helpen koken maar wat een rook zeg! Ik kon echt niet te lang in dat hokje zitten, ongelooflijk!

Toen we nsima gingen eten, kwam ik erachter hoe ingewikkeld de schoondochter-schoonvader, schoonzoon-schoonmoeder verhoudingen liggen. Als schoondochter mag je niet bij je schoonvader en zwagers in de buurt komen, straks worden jullie nog door elkaar verleid. Hij mag wel tegen jou praten, maar jij niet tegen hem (dat moet via je man of schoonmoeder). Je mag dus ook niet in één kamer zijn. Op een gegeven moment liepen we door het dorp en toen schoten er een paar vrouwen weg, bleken dat zijn schoondochters te zijn. Met het eten at ik met de ouders samen binnen en de zoon en zijn vrouw aten buiten. ’s Avonds zaten we in de kamer wat met elkaar te kletsen, maar daar mag die schoondochter dan ook niet bij zijn. Zij zit in haar eentje in een apart kamertje. Mocht iemand ooit nog denken dat ik met een Malawiaanse jongen thuis kom, dat kun je nu wel vergeten :P. Zo werkt het ook met de schoonzoon-schoonmoeder verhouding. We gingen vroeg naar bed, zoals het een Malawiaanse betaamd (8 uur) en de volgende dag rond 6 uur weer op. Eerst moest het erf worden geveegd, toen werd er afgewassen, vervolgens de zoete aardappels geschild voor het ontbijt en water gekookt voor de thee. Dit doen de vrouwen allemaal en de mannen doen echt helemaal niets! Als ontbijt hadden we dus zoete aardappel en thee, voor mij zonder suiker, voor de Malawainen met heel veel suiker. Na het ontbijt gingen we het dorp in, de mensen in het dorp zijn allemaal familie van elkaar en hebben dan ook dezelfde achternaam. Toen we door het dorp liepen voelde ik me net de rattenvanger van Hamelen, overal kwamen kinderen vandaan die achter die ‘azungu’ aanliepen. Vervolgens gingen we water halen bij de rivier (het gastgezin heeft nu een kraan maar speciaal voor mijn Afrikaanse belevenis gingen we nog even naar de rivier). Toen we terug liepen moest ik uiteraard een emmer met water op mijn hoofd. Ik vond mezelf al heel wat en het voelde ook best zwaar, haal ik die emmer van mn hoofd zit er echt een laagje van 6 cm in ofzo. Nog meer respect voor de vrouwen die een emmer vol water los op hun hoofd dragen, zij zijn echt sterk! Nadat ik wat spelletjes had gespeeld met de aanwezige kinderen was dit avontuur weer afgelopen.

Ik zit deze blog nu met flinke spierpijn te typen, want afgelopen weekend heb ik een ander avontuur beleefd. Samen met Ineke heb ik de Nkhonjera beklommen. Dit is een berg (1750 meter hoog) op ongeveer een uurtje rijden die aan de rand van Matunkha’s werkgebied ligt. Zaterdag rond half 9 vertrokken we, samen met twee Malawianen. Eén wildlife ranger van Nyika national park waar de Nkhonjera in ligt en een lokale man die in de omgeving woont en in Nyika geboren is. Hij is hier met zijn familie in de jaren 70 uit verdreven door de Britten, omdat het gebied een national, beschermd park werd. Er zijn veel waterbronnen in Nyika (wij krijgen er via een rivier ook water vandaan) en ze wilden dat water schoon houden. Met zijn vieren zijn we een dikke 600 meter gestegen mét 14 kg bagage op onze rug. En ik kan je vertellen dat dat soms best zwaar was, op één stuk was het super steil en dat vonden mijn benen niet zo leuk. Ik merkte dat mijn conditie wel goed is en dat ik aan deze hoogte gewend ben, want ik had niet zoveel last van mijn ademhaling en ik was ook niet super moe aan het eind maar mijn benen! Die zeiden op een gegeven moment bij elke stap: nee niet nog verder! Maar we zijn er na ongeveer 5 uur gekomen. Op de top is een klein, heuvelachtig plateau dat heel erg leek op het plateau waar ik met mijn ouders geweest ben (was ook in Nyika). In de dalen staan kleine bosjes bomen waar water doorheen stroomt. In één van die bosjes hebben wij onze tenten opgezet. Het beekje was heerlijk om even bij op te frissen en kon je prima zo drinken. Na een kleine pauze zijn we het plateau nog rondgelopen waarna er nsima voor ons werd gekookt (heel ongewoon door de mannen voor de dames). Inmiddels was het donker geworden en na een paar uur op de grond te hebben gezeten, verlangde mijn rug er wel naar om languit te liggen ipv te zitten. Lekker op tijd naar bed en mooi op tijd weer op. Toen zijn we begonnen aan de afdaling. Dit ging een stuk sneller en makkelijker dan de heenweg, maar op het laatst was dit ook wel pittig. Ik had mijn benen niet meer helemaal onder controle en zwabberde een beetje, stap voor stap rustig aan naar beneden was het devies. De beklimming en de afdaling waren zwaar, maar al met al was het een super tof avontuur. Heel tof om in die natuur te zijn, te wildkamperen en op een niet-toeristische plek te zijn met twee Malawianen. Die ranger kon goed Engels en het was mooi om met elkaar te praten over de verschillen in onze culturen.

Voor de komende weken hebben we ook nog wat leuke trips gepland en ben ik nog steeds druk met het speelgoed. Ook ben ik weer begonnen met Childrens Corner hier op Matunkha dus ik vermaak me wel weer de komende weken.

Groetjes!