Muli wuli? (hoe gaat het?)

Na mijn vakantie (waarvan de foto’s inmiddels ook online staan) heb ik mn Malawiaanse leventje weer opgepakt. Dat was in het begin nog wel even wennen, maar inmiddels ben ik weer van alles en nog wat aan het doen. Aan de ene kant gaat mn leven hier zn gangetje en heb ik niet zoveel nieuws te vertellen, aan de andere kant krijg ik mn dagen echt nog niet helemaal gevuld en blijft het gevoel van wennen en me nog niet helemaal thuis voelen hier. Maar ik weet: dit hoort erbij en gaat de komende weken vast beter!Het is trouwens ook wel grappig om te bedenken, ik zit al weer 10 weken in Afrika. Ik ben 3 jaar geleden 11 weken in Suriname geweest, toen waren we alweer aan het afronden en nu ben ik nog een soort van aan het beginnen...

Vorige week ben ik weer een aantal dagen meegeweest de dorpen in. De eerste dag waren er geen auto’s beschikbaar dus gingen Chituzu en ik op de fiets. Hij een fiets huren in Rumphi, ik op de mountainbike. We hebben in totaal ongeveer 16 km gefietst en ik kan je wel vertellen dat het best inspannend is om op het heetst van de dag over de wegen hier te hobbelen. Maar ook zeker leuk om eens op een andere manier door de dorpen te gaan. En een azungu (blanke) op een fiets, vinden de lokale mensen geweldig om te zien! De volgende dag gingen we met de boot en wandelend naar een CBO, ook weer eens wat anders dan het hele stuk in de auto zitten. Mn Zanzibarkilo’s heb ik er in ieder geval wel weer afgefietst en gewandeld :)!Verder heb ik sinds vorige week een een stuk groter huis tot mn beschikking. Tiem en Ineke zijn een kleine drie weken op bezoek naar Nederland en ik mag op hun huis en hun dieren passen. Ineens heb ik een hond en een kat als huisdier dus, zeker gezellig! Alleen een beetje jammer dat die kat elke morgen tussen 5 en half 6 in mn bed staat te miauwen :P. Een voordeel is dat ik zelf weer eens kan koken. Na in het halfjaar voor mijn vertrek elke week door mn vader gebakken aardappels (heeeerlijk!) te hebben gegeten, mis ik dat soms wel dus jullie kunnen wel raden wat er dit weekend op mn menu staat :)!

Ik kon na twee weken vakantie goed zienhoe snel de gewassen op het land gegroeid waren. De mais was de lucht in geschoten! Ook heb ik mensen verse mais en pompoenen zien eten, hebben we in het restaurant sla uit eigen tuin gehad en zag ik ergens boontjes hangen. Dit klinkt goed en lekker gezond zou je zeggen. Dat is ergens ook zo, want door de vele regens in de weken voor ik weg ging, hebben de gewassen goed kunnen groeien. Het is nu alleen al bijna drie weken droog (af en toe een bui maar veel te weinig) en de mais is nog niet goed genoeg gegroeid om dat te kunnen overleven. Als het nu droog blijft, dan is de kans groot dat grote delen van de oogst mislukken en de mensen honger moeten lijden. Hopen dat het weer gaat regenen dus!Eén voordeel van deze droogte waar ik (die geen hongerzorgen heeft) van kan genieten is dat het ’s avonds nu vaak onbewolkt is en dat er heel veel sterren te zien zijn. Echt veel meer dan in Nederland en dat is prachtig om te zien!! Jammer dat je dat niet goed op de foto kan krijgen...

Eén van de dingen die ik veel doe is dus het meegaan met Chituzu met het bezoeken van CBCC’s. Dit gaat dan meestal als volgt:We komen aan op de plek van bestemming.Soms is er gewoon CBCC en verwachten ze onze komst. Eerst laten de leidsters de kinderen dan vaak liedjes zingen, zoals het alfabet, van 0-10 tellen, de dagen van de week of de maanden van het jaar. Dit zijn bij elke CBCC vaak dezelfde liedjes. Soms leert Chituzu een ander liedje aan, vaak in het Engels zodat ik ook mee kan doen.Soms is er geen CBCC (vooral in deze regentijd vaak, omdat de kinderen thuis niet altijd eten hebben of omdat ouders druk zijn op het land of ergens mais aan het halen zijn) en worden we wel of niet verwacht. Vaak worden de kinderen dan nog even overal uit hun huizen verzameld. Na het liedjes zingen of kinderen verzamelen worden alle kinderen gewogen door ze aan een weegschaal te hangen, ik denk dat deze weegschalen vaak worden gebruikt om mais oid te wegen. Vervolgens hebben we een meeting met de leidsters waarin wordt gevraagd naar de gegevens over de hoeveelheid kinderen, leidsters etc., daarna wordt gevraagd wat voor activiteiten er worden gedaan, wat de caregivers als uitdagingen, problemen en successen zien en of er nog kinderen in de CBCC of CBO zijn die opvallen en ‘problemen’ hebben. Zo hebben we al over een aantal dove en slechthorende kinderen gehoord, hier willen we begin april een keer een dag op Matunkha voor organiseren waar we dan ook een organisatie voor uitnodigen die werkt met en voor dove en slechthorende mensen. Hierover later meer :)!Ook ik vraag dan van alles, omdat ik benieuwd ben hoe de verschillende CBCC’s te werk gaan.

De dag dat we met de boot en wandelend naar een CBCC gingen, was een echte ‘Malawiaanse ervaring’-dag. We zouden de hele dag naar de CBO gaan om eerst de CBCC te bezoeken (kinderen wegen en een meeting met de leidsters) en daarna zouden we langs gaan bij de Children’s Corner (naschoolse activiteiten). Komen we aan in de CBO, heeft de contactpersoon niet doorgegeven dat we zouden komen. Blijkt dus dat de Children’s Corner altijd op zaterdag plaats vindt. Daar konden we dus helemaal niet langs gaan. Er werden snel een aantal leidsters bij elkaar gehaald zodat we daar in ieder geval een meeting mee konden hebben, maar ze konden niet meer dan 6 kinderen bij elkaar krijgen dus het wegen van de kinderen ging ook niet door. Ik moet eerlijk zeggen, ik begin er aan te wennen en laat het allemaal al veel meer over me heen komen dan in het begin van mn verblijf hier.Ik kan er ook steeds meer van genieten om te zien hoe zo’n dag/rit over het platteland gaat. Geregeld wordt onderweg ergens gestopt, omdat er familie langs de kant van de weg staat of omdat één of andere hoge pief in het dorp iets wil laten zien of omdat er even mango’s of tomaten moeten worden gekocht of weet ik veel wat. In het begin vond ik zulke onderbrekingen wel eens irritant, want: we waren al laat. Of: dit hoort niet bij de planning en is niet doelgericht. Oeps, lekker Nederlands gedacht. Het Afrikaanse leven krijgt gelukkig al meer invloed dus :)!

Tiwonanenge (tot de volgende keer!) Esther