Dag hallo!

Daar zijn we weer met een blog!

De afgelopen weken heb ik een aantal CBCC’s bezocht om te kijken hoe ze met het speelgoed om gaan. Wat is het leuk om de kinderen te zien genieten. Met blokken bouwen, puzzels maken, met autotjes rondrijden, met de bal stuiteren. Ja, voor hen is het zeker een succes!

Wat de leidsters betreft, het verschilt nogal hoe zij ermee omgaan. Sommigen gebruiken de box bijna niet, anderen vinden hem leuk en zijn er druk mee bezig in kleine groepjes. Wat ik het meest frustrerende vind, is dat veel leidsters bijvoorbeeld bij puzzels precies zeggen hoe en waar het stukje moet. Het kind hoeft het er dan alleen nog maar in te leggen. Terwijl het juist zo goed is als een kind echt lekker puzzelt en probeert en dan vanzelf doorheeft hoe het past. Dit probeer ik dan ook uit te leggen en pas was er een leidster die het resultaat direct zag. Ze vond het helemaal leuk om te zien hoe het kind het snapte en zelf aan de slag ging. Sommigen laten de kinderen veel meer zelf aan de slag en ik zag zelfs iemand die het niveau van het spelletje aanpaste aan de kinderen. Wauw, daar word ik blij van!

Afgelopen week ben ik begonnen het met omruilen van de boxen en dat viel me reuze mee. Bijna alles is compleet. Eén verloren memory kaartje en een puzzel die uit elkaar ligt maar weer gelijmd kan worden, was het resultaat. Dikke prima dus. Ik denk ook dat ze nu het nut van het ruilen van de boxen ook wel meer snappen, ze krijgen elke keer nieuw speelgoed en met 18 boxen komen ze een heel eind!

Verder ben ik ook weer begonnen met Childerns Corner en daar zitten nu, met het nieuwe schooljaar, ook veel nieuwe kinderen bij in standard 1. Die zijn nog erg jong, 6 jaar en dat is echt best wel schattig. De eerste keer waren ze nog erg verlegen en was zo’n blanke vrouw zo dichtbij toch wel een beetje eng (tja dat is wat anders dan van een afstand staan roepen ;-)), maar ze worden steeds enthousiaster! Ik zei de eerste keer ook tegen ze dat ze hun naam moesten opschrijven, veel kinderen hadden dat niet gedaan en het duurde even voor ik door had dat ze dat nog niet konden. Inmiddels hebben ze dat in ieder geval geleerd!

Daarnaast is het echte Afrikaanse leven aangebroken. We hebben dagelijks uren geen stroom (verschilt per dag, soms een dagdeel wel maar die zijn schaars), enigszins lastig. Maar het is nog veel irritanter dat de stroom er dan op gaat dus je blij bent en van alles gaat doen (laptop aanzetten om te internetten, brood bakken) en dan poef, is het er na een half uurtje weer af. En dat dan soms 4 keer op een middag. Dat word ik wel een keer zat. Maar goed, deze situatie blijft nog wel tot aan Sinterklaas, omdat het water in het de rivier waar de waterkrachtcentrale in zit zo laag is. Als het weer gaat regenen, rond die tijd dus, is er weer kans op stroom. Dus nog even doorzetten.

En het wordt nu toch echt warmer, het is overdag al 37 graden geweest en die temperatuur gaat alleen maar stijgen. Gelukkig is het in de schaduw dan nog redelijk te doen. Het is vooral oppassen bij zoiets als Childrens Corner, dat ik met mijn witte huidje (die overigens al een mooi bruin kleurtje heeft) niet verbrand.

Een paar weken geleden zijn we naar het meer geweest en dat was dit keer wel echt heel erg mooi. Het water was rustig en super helder. Ik stond er tot aan mijn nek in en nog kon ik mijn voeten zien en staand tot aan mn middel kon ik de visjes zo rond me zien zwemmen. Erg tof! Ik heb ook paardgereden (eindelijk weer) in de Malawiaanse omgeving en langs het meer. Dat laatste was toch wel het mooist. Ook heb ik met het paard gezwommen, een bijzondere ervaring!

Iets typisch Malawiaans (of misschien wel Afrikaans): als je telefoon gaat moet/mag je hem eigenlijk altijd opnemen. Pas waren we bij een CBCC en stelde iemand een vraag, in de tijd dat hij antwoord krijgt gaat zijn telefoon. En dan loopt hij onder het antwoord gewoon weg om zijn telefoon op te nemen. Ik denk dat we dat in Nederland toch niet zo heel erg netjes zouden vinden...

En wat ik wel bijzonder vind, hier in Malawi zijn soms aardbevinkjes! Heel gek om te voelen hoe de hele aarde gewoon echt beweegt! En dat komt niet door gasboringen, maar doordat Malawi op een aardscheur zit.

Een paar maand geleden is iemand van Matunkha, die ook dominee is door een kerk in Amerika uitgenodigd om op bezoek te komen. Hij kwam vol met mooie ervaringen en verhalen terug. Het vliegen was een groot avontuur, zolang stil zitten voor zo’n bewegelijke man was vreselijk! E n hij vond dat wij ons wel opofferenden hier met onze wc’s en kranen. In Amerika loop je de wc uit en spoelt die vanzelf door en je hoeft alleen je handen onder de kraan te houden en dan gaat die vanzelf aan. Haha, ik heb hem maar even verteld dat dat in Nederland niet overal zo is (en wss in Amerika ook niet). Hij vond het eten wel iets minder, want er was vooral fastfood en niet eens nsima (als Malawianen een bord vol eten hebben, maar geen nsima dan hebben ze niet gegeten...). Grappig om die verhalen te horen.

Ik ga bijna weer op vakantie (jaja, ik haal alles eruit wat erin zit ;-)), lekker naar Zuid Afrika met Geraldien. We gaan met de auto rondcrossen en hebben al allerlei mooie plannen. Erg leuk!

De volgende keer kunnen jullie een blog vol met verhalen daarover verwachten dus ;).

Groetjes!