Monire (goedendag)!

Jaja, ik begin mijn woordje ‘Malawiaans’ te spreken! De taal hier heet (Chi)Tumbuka en ik begin zo langzamerhand wat woordjes te herkennen en te spreken. Zoals ik eerder al vertelde gaat het groeten hier nogal uitgebreid (hoi – hoe is het – met mij gaat het goed) en die Tumbukagroeten ben ik nu een beetje aan het leren. Ik vond het al heel goed dat ik ‘monire’ kon zeggen, dus toen we ergens een keer naar toe wandelden zei ik heel trots tegen iedereen ‘monire!’. Sommige mensen antwoordden alleen in het Tumbuka met ‘muli wuli’(hoe gaat het?), daar kon ik nog niet op antwoorden en dat zei ik dan ook maar in het Engels. Hilariteit alom!

Mijn week

Deze week heb ik weer van alles en nog wat gedaan en ik denk zomaar dat dat de komende maanden ook wel zo gaat blijven.

Zondag zijn we naar de waterintake gewandeld. Hier krijgen Matunkha en een aantal dorpen om haar heen hun water vandaan. Het was 2 uur heen en 2 uur terug wandelen door de heuvels en dat was behoorlijk pittig. Maar ook super mooi! Eerst hadden we een prachtig uitzicht op de dorpen in het dal en daarna wandelden we een heel stuk door een mooie vallei. Door het regenseizoen was het pad behoorlijk slecht (het water maakt de (zand)wegen hier slecht), maar het was ook tof want het is mooi groen en er liepen allerlei stroompjes onderweg. De waterintake is in een klein riviertje en dat was door alle regen nu een mooie stroom geworden met watervallen erin. Hier hebben we even lekker gerelaxt, maar ik moest natuurlijk ook weer even los gaan met het klauteren op de rotsen. We hadden gelukkig mooi zonnig weer (geen regen!) en we zijn allemaal goed verbrand...

Maandagmiddag ging ik met Chituzu mee naar een Children´s Corner (naschoolse activiteiten) in een dorp op ongeveer 30-45 minuten rijden. Ze hebben hier een spel dat ze spelen zodra ze een bal krijgen. Ik weet niet hoe het heet, maar het is een soort van lummelen in twee teams. De teams moeten de bal van elkaar afpakken. Ik heb het op Matunkha al eens zien spelen en het werd dusook bij deze Children’s Corner gespeeld. Daarna ging de leider van de Children’s Corner een aantal spelletjes doen zoals zaklopen, estafette (waarbij ze aan het eind 10 rondjes moesten draaien om een schoen) en driebeensloop. Geweldig om te zien hoe die kinderen genieten van zulke spelletjes en helemaal in een scheur liggen om iemand die niet meer recht kon lopen na het draaien van 10 rondjes.

Dinsdag ben ik met Chituzu naar een CBCC (soort peuterspeelzaal) geweest op een dik half uur lopen. Het was tof om met die vrouw te praten en te zien hoe ze bezig was. Ik vond dat ze op een positieve manier met de kinderen om ging. Ze vertelde ook dat ze deze CBCC zelf had opgezet, omdat ze de kinderen in haar buurt (een achterstandswijk) een kans wilde geven om te ontwikkelen. Ze was begonnen in haar eigen huis en van daaruit was ze alle huizen langs gegaan om kinderen te verzamelen. Nu had ze zo’n 80 kinderen, in ieder geval in haar administratie. Toen wij er waren, waren er net 20 kinderen, maar dat is in het regenseizoen vaker zo heb ik gemerkt. Als het hier regent, komen kinderen niet of later naar school en dus ook naar de CBCC. Ook worden kinderen niet altijd naar de CBCC gebracht, omdat ze thuis geen eten hebben. Uit wat ze vertelde en hoe ze met de kinderen om ging, kon ik merken dat ze een vrouw met een missie was, heel tof om te zien! Bij elk bezoek aan een CBCC en een Children’s Corner vragen we of er nog kinderen zijn die opvallen, bijvoorbeeld omdat ze ziek zijn oid (zoals ik in mn vorige blog schreef over het jongetje met Downsyndroom en het doofstomme kind). Als dat dan zo blijkt te zijn, dan gaan we kijken hoe we daarbij kunnen helpen, bijvoorbeeld om eten te geven of we vragen of Ineke (de verpleegkundige) langs wil gaan. Zo proberen we als Matunkha deze kinderen verder te helpen.

Woensdag ben ik weer met Ineke op outreach geweest, mensen konden hun bloeddruk en HIV/AIDS laten testen. Donderdag ben ik naar een andere CBCC geweest en op de terugweg was de weg geblokkeerd. Er zat namelijk een vrachtwagen vast en die moest eruit worden getrokken (met een trekker, jawel!). Een minibus was zo eigenwijs om te proberen ernaast er langs te komen, maar die zat ook vast. Zo onstaan er dus files in Malawi... ’s Middags ben ik wezen kijken in de kruidentuin van Matunkha. De tuinman is een enthousiast voorstander van kruiden en heeft me van alles laten zien. Zo maken ze van chillipepers een compres dat helpt bij reuma, stonden er allerlei planten en bomen die hielpen tegen koorts en helpt aloë vera goed bij het genezen van wonden. Interessant!Gisteren (vrijdag) heb ik weer geobserveerd op de school.

Onderwijs in Malawi

Over de school gesproken, ik zal nog even uitleggen hoe het onderwijs in Malawi eruit ziet. Ik vind het zelf erg leuk om te zien hoe het onderwijs er hier uit ziet en hoe dat verschilt en overeenkomt met het Nederlandse systeem.Kinderen gaan hier naar de basisschool als ze 6 jaar zijn, maar als ze naar een CBCC gaan en het daar goed doen, kunnen ze ook met 5 jaar naar school. Dan zijn er 8 standards/groepen en rond je 14^e ga je naar de middelbare school, hier zijn 4 forms en daarna ga je naar een vervolgonderwijs of niet meer naar school. In standard 8 (basisschool) moet je aan het eind een examen doen en de uitslag van dat examen bepaalt naar welke middelbare school je kan, dit snap ik nog niet helemaal maar volgens mij is er verschil in kwaliteit. Zo zijn het bijvoorbeeld regeringsscholen of districtsscholen, maar of dat ook verschillende niveaus zijn weet ik niet. In ieder geval komt het nogal eens voor dat standard 8 wordt overgedaan, om een zo hoog mogelijke eindscore te krijgen en dus een betere middelbare school. Ik heb ook wel eens jongeren van 16 jaar in de klas zien zitten. Ook in standard 1-7 kunnen de leeftijden nogal uit elkaar liggen, maar waar dit aan ligt weet ik eigenlijk niet. Ik denk dat zittenblijvers hier vaker voor komen als ze het goede niveau nog niet hebben.Op school krijgen ze verschillende vakken, namelijk Engels, Rekenen, Life skills (bijvoorbeeld normen & waarden en lichamelijke verzorging), Expressive arts (bijvoorbeeld tekenen, knutselen en lichamelijke beweging), Bijbelkennis, Agriculture (bijvoorbeeld les over verschillende gewassen), Social and Environmental Sciences (bijvoorbeeld geschiedenis en aardrijkskunde), Science en Chichewa. Chichewa is de officiële Malawiaanse taal en wordt gesproken in het zuiden en midden van het land. Tumbuka is een beetje het Fries van Malawi, het wordt getolereerd maar er wordt bijvoorbeeld niet echt les in gegeven. Wel wordt het gepraat/er uitleg in gegeven op school. In de laagste standards wordt nog veel les gegeven in het Tumbuka, vandaag vertelde een leraar dat zijn handleiding in het Engels is, het leerlingenboek in het Chichewa en dat hij praat in het Tumbuka: over schakelen gesproken! In de hogere standards gebeurt steeds meer in het Engels.

Op Matunkha staat dus een school, Tenthere School en hier heb ik inmiddels 5 klassen gezien. In de dorpen om Matunkha heen staan ook allerlei scholen en hier zitten (net als in Nederland) grote verschillen tussen wat betreft leerlingaantallen. In Rumphi staat een enorme basisschool met heel veel leerlingen, in een dorp in een uithoek (ver weg van een stad) staat een school met weinig leerlingen en deze school gaat ook maar t/m standard 6, daarna moeten ze naar een andere school.Ik heb op één school buiten Matunkha één klas gezien, dus ik kan niet heel erg vergelijken, maar wat ik hoor is Tenthere School een relatief betere school voor Malawiaanse begrippen. Sowieso is het leerlingaantal laag, tussen de 30 en 40 leerlingen. Dit in tegenstelling tot andere scholen waar soms wel 80 leerlingen of 126 (!) in een klas zitten met één leraar. Op Tenthere hebben ook alle kinderen een zitplek, dit is ook niet op alle scholen zo (de grond is dan één grote zitplek). Ook zijn er meer lesmaterialen, dus potloden/pennen en schriften voor veel (als het goed is alle) kinderen. Wat me ook opviel is dat er op Tenthere meer materiaal aan de muren hangt, zoals een getallenlijn of het Engelse alfabet.

Wat denk ik een groot verschil is met het Nederlandse onderwijs, is dat kinderen hier heel veel kennis klassikaal binnen krijgen. Er wordt niet gekeken of kinderen opletten (soms kletsen ze gewoon door de leraar heen of dromen wat voor zich uit), of ze het begrijpen en al helemaal niet welk niveau ze hebben. Vandaag bijvoorbeeld moesten de kinderen een opdracht maken. Eén meisje ging aan de slag en had de opdracht binnen 5 minuten af. Andere kinderen zaten eerst te dromen en gingen toen een keer aan de opdracht beginnen, in totaal duurde deze opdracht een half uur. De leraar liep ondertussen wat door de klas, ging de klas een keer uit, keek wat schriften na en bereidde zijn volgende les vast voor door wat op het bord te schrijven. Ondertussen deden de kinderen die klaar waren niets, ze kletsten wat en keken wat voor zich uit. Dit is wat ik veel heb gezien in de verschillende klassen.

Maar wat leuk was, is dat deze leerkracht wel verlengde instructie gaf (soort van), want een aantal kinderen moest een tekstje voorlezen op het bord. Eén van de kinderen ging niet zo snel met lezen, toen ging de leraar samen met dat kind lezen (extra instructie). Dit was alleen voor de klas, terwijl de andere kinderen meekeken, niets deden of het kind uitlachten (!). Ik heb ook bij één leraar een klaaropdracht gezien (joehoe!) en één lerares gaf alle kinderen een boek, zette ze in groepjes bij elkaar en ging net zo rijtjes lezen als ik wel eens deed in groep 3 (herkenning!).Kortom: leuk om de verschillen en overeenkomsten te zien met het Nederlandse onderwijs...

Ik heb trouwens de afgelopen week drie ladingen foto’s geüpload, mocht je ze nog niet gezien hebben, dan wens ik je veel kijkplezier :)!

Tot de volgende keer maar weer (dat Tumbuka woord moet ik nog leren...)!

Groetjes Esther