Hee hoi iedereen,

Het wennen begint te komen, ik merk dat ik steeds meer wen aan het leven op Matunkha: het dagritme, de manier van werken, de mensen. Dat is erg fijn om te merken. Nu dat me allemaal minder energie kost, kan ik bezig gaan met het vullen van mijn dagen en dat zorgt nu nog wel voor wat frustratie. Ik weet ongeveer waar ik het komende jaar mee bezig ga, maar daardoor zijn mijn dagen nu in het begin niet ineens gevuld. Dit is ook weer heel logisch, maar toch.

OVC

Chituzu (naam om te onthouden ;-)) is de OVC-officer. OVC staat voor Orphans and Vulnerable Children (wezen en kwetsbare kinderen). Kwetsbare kinderen zijn bijvoorbeeld kinderen die ziek zijn of die in zware armoede leven. Het werk van Matunkha betrof oorspronkelijk deze kinderen en daar wordt nog steeds veel aandacht aan besteedt. De OVC-officer gaat niet over het onderwijs, maar eigenlijk over alles wat daaromheen gebeurt op het gebied van kinderen. Bijvoorbeeld de CBCC (kinderopvang) en de Children’s Corner (naschoolse activiteiten). Hier ga ik dus met meekijken/mee bezig. Verder krijgen een aantal CBCC’s en scholen Likuni Phala, dat is een mix van maismeel en sojameel en daar wordt pap van gemaakt. Veel kinderen krijgen ’s morgens geen ontbijt en ook geen eten mee naar school. Matunkha zorgt er dan voor dat deze kinderen wel te eten krijgen, zodat ze dagelijks in ieder geval één maaltijd krijgen en zodat ze zich ook kunnen concentreren op hun schoolwerk in plaats van op hun lege maag. Daarnaast zijn er in elke CBO (zo’n soort gemeente) één of meerdere vrijwilligers die de kwetsbare kinderen in de gaten houden. Mocht er een kind zijn waar het niet goed mee gaat, dan wordt Chituzu geroepen om te helpen. Hij gaat dan op huisbezoek en probeert te helpen, bijvoorbeeld door eten of materiaal te brengen of door de verpleegkundige (Ineke) te vragen om langs te gaan. Ik las bijvoorbeeld een verhaal over een meisje die lichamelijk gehandicapt is en die nergens heen kan. Er werd voor haar dan een rolstoel geregeld.

Ik ben dus gekoppeld aan Chituzu en dat is op zich prima, alleen is hij niet een heel erg actief, hardwerkend persoon (zacht gezegd). Hij heeft een hele lijst met activiteiten en plant die dan wekelijks in. Maar als iets anders loopt en hij iets niet kan doen of in de middagen (als die CBCC’s en scholen gesloten zijn), doet hij soms gewoon echt niets, loopt 10 x heen en weer om iets te regelen of koffie te halen. Hij gaat dan niet iets anders bedenken om te doen. We zouden bijvoorbeeld afgelopen maandag de Likuna Phala (dat meel) gaan uitdelen op scholen en CBCC’s, maar dat meel moest nog worden gemalen van mais en soja en de stroom lag eruit dus de maismolen deed het niet. Dus konden we dat meel niet uitdelen. Dus kon hij verder ook niets doen volgens hem (en hij had die hele lijst met activiteiten voor deze week). Dus hebben we de hele dag in zijn kantoortje gezeten. Voor mij, als graag-nuttig-willen-zijnde persoon en Nederlander is dat... ehm... wennen (lees: frustrerend!). Maar ook echt wel leerzaam hoor. Leerzaam om eraan te wennen en om met de cultuur te leren om gaan, maar ook leerzaam omdat ik nu ongeveer elke map in zijn kantoortje door heb gebladerd en/of heb gelezen. Heb wel een beetje een overzicht gekregen van het werk dat de OVC-officer doet en dat is dan wel weer leuk.

Mijn week/werkzaamheden

Verder begon afgelopen week direct goed, 30 uur achter elkaar zonder stroom gezeten (zondag en maandagmorgen). Ook de dagen daarna viel de stroom geregeld uit. Wat kun je dan genieten van het indrukken van het lichtknopje waarna het licht ook echt aan gaat!

Maandag en dinsdag heb ik dus met Chituzu meegelopen. Frustrerend, maar ook interessant. Dinsdagmorgen gingen we naar een school waar hij iets moest doen, ik werd toen in een klas gedumpt en dat vond ik erg leuk! Het was een leuke docent en het is super leuk om het onderwijs hier te zien. Later komt er nog wel een keer een verhaal over hoe het Malawiaanse onderwijs eruit ziet.

Woensdag zou ik weer mee met Ineke op outreach (testen voor bloeddruk, baarmoederhalskanker en HIV/AIDS), dus wij hobbeldebobbel naar een CBO. Komen we daar aan, wisten ze van niets. Degene met wie Matunkha contact heeft gehad, had niets geregeld. De inwonders van die CBO wisten dus ook nergens van en de ervaring is dat ze dan ook niet komen (ze zijn naar hun land gegaan om dat te bewerken bijvoorbeeld). Dus gingen we weer hobbeldebobbel terug zonder iets te hebben gedaan. Dat gehobbel en gebobbel vind ik trouwens wel echt heel erg leuk, het is gewoon tof om de omgeving te zien en te ervaren! Mijn plattelandsgenen kwamen naar boven, want ik zag gras en moest er natuurlijk even op fluiten. Dat hadden de Malawianen nog nooit gehoord dus dat hebben Ineke en ik ze even geleerd, super grappig! Ik ga proberen hier een filmpje van te uploaden.

Donderdag en vrijdag heb ik met de diergeneeskundestudenten opgetrokken/meegelopen/geholpen, zij zijn inmiddels ook weer vertrokken. Er zijn nu twee andere vrijwilligers, dus dat is ook wel gezellig!

Het Malawiaanse leven

Buiten mijn dagelijkse bezigheden maak ik natuurlijk ook van alles mee van het Malawiaanse leven.

We gaan regelmatig naar Mzuzu (zoals afgelopen zaterdag). Dat is een stad op ongeveer een uur rijden. Hier kunnen we geld pinnen, moet ik heen om mn visum te verlengen en is een grote supermarkt (jeeej!!) waar echt heel veel te halen is. Het komt allemaal uit Zuid-Afrika dus is niet echt goedkoop, maar wel fijn om bijvoorbeeld chocoladepasta of appels te kunnen eten. Rumphi is een dorp op ongeveer 3 kilometer afstand, hier is een markt en zijn wat winkels. Het stelt niet heel erg veel voor, maar het is wel leuk om er zo af en toe heen te lopen. Hier heb ik trouwens ook twee chitenges gehaald, dit zijn lappen stof die de vrouwens hier als omslagdoek gebruiken. Zij gebruiken ze over hun gewone kleding heen, om hun kind in op hun rug te binden of om iets in op hun hoofd te dragen. Ik draag hem gewoon als rok over een broek heen, de kniën moeten hier namelijk altijd bedekt zijn dus ik pas me netjes aan. Ze hebben hier in de omgeving sacramento’s, dat zijn fietstaxi’s. Je springt achterop een fiets en de fietser brengt je dan waar je maar wilt. Ik heb m nu een keer genomen vanaf Rumphi terug naar Matunkha.

De mensen hier zijn trouwens wel echt vriendelijk! Het is leuk om mensen op Matunkha te (her)kennen en zij kennen mij natuurlijk ook snel (zoveel blanken lopen hier niet rond). Geregeld maak ik een praatje met mensen die ik ken of leer kennen. Pas liep ik een rondje over het centrum en spraken verschillende mensen me aan, altijd leuk!

Hier groeten mensen trouwens niet alleen met

‘Hello’ ‘Hello’.

Maar met een heel verhaal:

‘Hello, how are you?’ ‘I’m fine, how are you?’

‘I’m fine, thank you’.

(hoe gemeend dit is, is de vraag, maar goed)

Het is even wennen om iets te maken van het Engels van de Malawianen. Soms is het slecht te verstaan, want ze hebben nogal een accent (en ik natuuuurlijk niet). En soms ken ik een woord wel, maar zeggen zij het op zo’n manier dat ik er niets van kan maken. Maar ook daar ben ik al behoorlijk aan gewend. Wat ook grappig is, is dat voor hen de ‘l’ en de ‘r’ precies hetzelfde zijn, die wisselen ze om en om. Dus het is ‘light’ en ‘wlong’ en ‘read your bible, play every day ’ (dat mag vast ook, maar bedoelen ze niet in deze context) en ‘lain’ (rain).

Dan wil ik jullie als laatste een staaltje Malawiaanse humor niet onthouden, iemand zag mijn moedervlek en zei: je was bijna net zo bruin als ons, maar toch niet helemaal. Nu heb je nog een klein stukje van onze huid over :) (weet niet of het grapje helemaal over komt zo, maar toen hij het zei was het best grappig :P).

Dit zijn mijn belevenissen weer van vorige week, iets later geplaatst omdat de wifi eruit lag. Gelukkig doet die het weer.

Hoe is het met jullie? Lekker winterweer in Nederland :)?

Groetjes Esther

PS. Deze blog is afgelopen weekend geschreven, later geplaatst ivm geen wifi. Deze week gaat het beter met mn dagvulling, maar dat komt verder komend weekend...:).

PPS. Mn foto’s van deze week komen een andere keer, ivm geen wifi.