Pas op! Dit is een heel erg lang verhaal geworden! Als je de vorige verhalen al lang vond, dan lees je deze maar niet of lees je m maar vluchtig door, maar als je het allemaal wel leuk vindt om te lezen, dan wens ik je veel leesplezier ;)! Het is ook al weer een week geleden en ik heb weer van alles meegemaakt deze week :D!

Ik ga verder waar ik de vorige keer ben geëindigd, namelijk bij dat we een cursus zouden krijgen en inmiddels hebben gekregen van Jennifer.
Maandag begonnen we daarmee, we zijn nu trouwens met zijn dertienen en dat is een lekker grote groep!
's Morgens deden we eerst een voorstel rondje en daarna heeft Jennifer ons het terrein van Lob Makandra laten zien. Na de lunch heeft ze uitgelegd hoe Lob Makandra in elkaar zit.
Lob Makandra is opgezet door de ouders van Jennifer, zij zijn geremigreerd naar Suriname en zijn hier met zo goed als niets begonnen. Langzaamaan zijn ze begonnen met dingen op te zetten, zoals kinderwerk hier in de buurt. Het terrein is erg gegroeid en bestaat nu uit onder andere een gehandicaptentehuis, dit is ondergebracht in een aparte stichting omdat het te groot werd. Deze stichting en dus het tehuis heten ‘In de ruimte'.
Verder staat er op het terrein een kinderdagverblijf, dit is van stichting ‘Weid mijn lammeren' en hier houdt Gloria, de zus van Jennifer zich mee bezig. Inmiddels is deze stichting heel groot en op nationaal niveau met kinderwerk bezig, ze verzorgen bijvoorbeeld trainingen voor kinderwerkers door het hele land.
Ook staat er op dit terrein een buurthuis, dit buurthuis is echt van Lob Makandra en is bedoeld voor de kinderen, jongeren en ouderen uit de buurt. Er is bijvoorbeeld huiswerkbegeleiding en er is een leuke speeltuin voor de kinderen. Dit buurthuis is opgepakt door Jennifer en Eddy, zij zijn in november vanuit Nederland als zendingsechtpaar (terug)gekomen (Jennifer is geboren in Suriname, verhuisd naar Nederland en dus weer terug gekomen en Eddy komt uit Nederland). Jennifer is dus onze begeleidster nu.
Verder staan er op het terrein een kerk, verschillende huizen, appartementen (waar wij dus in zitten) en een retraitecentrum.
Kortom: een multifunctioneel centrum dat helemaal vanuit het geloof in God werkt.

Dinsdag werden we door Jennifer in Paramaribo gedropt. We moesten daar een aantal opdrachten doen, zoals iemand het volkslied laten zingen en een aantal vragen beantwoorden. Dat was best grappig om te doen en zo leerden we nog weer wat meer van het land. Nadat we gezellig met zn dertienen hadden geluncht ging ik met Maureen lekker op ons gemak door Paramaribo lopen. We hebben een klein beetje geshopt en verder gewoon overal een beetje heen gelopen en de stad bekeken. Ik vond dat erg leuk, want ik zag weer van allerlei leuke en nieuwe dingen en zo leer ik de stad steeds beter kennen. Wat ik ook erg leuk en goed van onszelf vond was dat Maureen en ik de bus gingen uitproberen. Nu lijkt dat misschien niet zo heel erg bijzonder, maar de bus werkt hier heel anders dan in Nederland. Eerst was het een grote zoektocht naar de juiste bus en toen we die hadden gevonden gingen we er gewoon in zitten, als hij dan vol is dan rijdt hij weg. Als je er ergens onderweg uit wilt dan druk je op een knopje, de bus stopt, je betaalt en stapt uit.
Het was weer een hele ervaring voor mij! Gewoon dat in die bus zitten tussen allemaal Surinamers en totaal niet weten hoe zoiets werkt.

Woensdag was de laatste dag van de cursus en 's morgens kregen we, aan de hand van de vragen van dinsdag, een stukje geschiedenis, cultuur en sociologie van Jennifer. Ze vertelde bijvoorbeeld over de verschillende geloven en culturen die hier zijn. Er zijn hier heel veel verschillende volken als slaven en gastarbeiders ingezet, dus ook dit land is echt een multiculturele samenleving. Alleen deze bevolkingsgroepen (Hindoestanen, Javanen, Chinezen, Negers etcetc) zijn al wel veel meer gemengd. Er zijn al veel gemengde huwelijken geweest dus op straat kun je alle bevolkingsgroepen er niet meer allemaal even duidelijk uit halen.
Ook vertelde Jennifer over de piramide van Maslov, voor een plaatje moet je maar ff googlen. Wij zaten als groep (en ik denk veel Nederlanders) allemaal in de bovenste laag (zelfontwikkeling), maar veel mensen hier zijn echt nog bezig met de onderste laag, namelijk krijgen ze eten, drinken, een dak boven hun hoofd vandaag?? Als je dus vraagt hoe ze het vinden dat ze bijvoorbeeld hun vader niet kennen, dan weten ze daar niet echt een antwoord op omdat ze daar totaal niet mee bezig zijn, ze besteden daar hun energie niet aan, maar willen gewoon eten en drinken enzo.
Ik vond dat allemaal best interessant, een beetje achtergrond van de cultuur krijgen.
's Middags moesten we in twee of drietallen iemand op het terrein van Lob Makandra gaan interviewen om eens te kijken wat voor levensverhaal zo iemand had. Wij hadden een vrouw en die is nu met haar derde man getrouwd, deze man is een echte Friese Nederlander. Hij werkt op Lob Makandra en daar kennen ze elkaar dan ook van. Die vrouw heeft nu een afkeer van Surinaamse mannen, haar eerste twee mannen waren namelijk echt slechte mannen. De eerste sloeg en verkrachtte haar, daar is ze bij weg gevlucht en de tweede verwaarloosde haar en haar kinderen. Zoals ze zei: hij deed haar pijn met woorden. Ik vond dit best heftig om te horen, je moet ‘ff' zo'n opdracht doen en dan zit er zo'n verhaal achter!

De volgende dag begon de dag met een bezoek aan onze stageschool, de Kangoeroeschool. Kenneth (onze trouwe chauffeur) bracht Marleen en mij naar onze bestemming. Donderdag en vrijdag waren terugkomdagen voor het personeel op de Kangoeroeschool en wij mochten hier dus ook bij zijn. Donderdag was het vooral een cursus, er was een man die vertelde dingen over professionalisering. Wat dat was en hoe je dat kon laten zien in je daden op school. Onze stageschool wil graag professionaliseren en daar zijn ze nu dus druk mee. Het was alleen niet super interessant voor ons, aangezien het best gericht was op deze school, wij de school nog niet zo goed kenden en we hier toch maar 6 weken zijn.
's Avonds gingen we met zijn dertienen uit eten in de stad, we werden met zijn allen naar een Wajong, een Javaans restaurant gebracht. Dit was prima eten, ik had een zeer gevulde soep die lekker vol groente zat (dat mis ik hier nog wel eens, hier in de buurt is niet echt veel groente) en het was erg gezellig!

Vrijdag hadden we weer een terugkomdag van de Kangoeroeschool, dit was best leuk. Eerst was een gedeelte met het hele personeel, apart en grappig om te zien hoe zoiets gaat. Alles gaat door elkaar, iedereen zegt zn mening en de directrice heeft wel een beetje de leiding maar weet voor de helft ook niet zo goed hoe alles gaat, verandert ter plekke dingen en maakt heel snel overal een afspraak van. Hierna mochten Marleen en ik groep 3 (klas 1) inrichten, dit was wel leuk om te doen maar nadat wij al het vieze werk hadden gedaan (alles schoongemaakt en alle tafels en stoelen versleept) kwam de RT-er die de eerste twee weken de klas gaat draaien binnen en ging van alles veranderen, zich ermee bemoeien etc. Dat was best wel frustrerend en toen zijn wij maar weg gegaan. Nadat we een uur hadden gewacht om de directrice te spreken (ze zei dat ze ons nog wilde spreken die dag) hadden we haar nog steeds niet gesproken, maar stond onze taxi te wachten dus zijn we maar weer weg gegaan. Dit is dus echt helemaal super typisch Surinaams: alle afspraken die we maken worden nog wel weer tien keer veranderd voor ze daadwerkelijk worden uitgevoerd, soms is dat echt super frustrerend!
Eigenlijk weten we nu dus nog net zoveel als voordat we daar donderdag heen gingen (zo goed als niets). We hebben natuurlijk wel sfeer geproefd, de school gezien en collega's gesproken, maar verder hebben we de directrice helemaal niet gesproken over onze opdrachten en vooral niet over mijn onderzoek. Hier ga ik maandag dus maar ns ff heel goed achteraan, ik wil mn onderzoek wel echt goed doen hier!! Verder was het wel leuk om de school alvast te zien en een beetje te zien hoe het onderwijs hier gaat.
Vrijdagavond was er een kampvuur als ‘eind van de vakantie feest' bij het gehandicaptentehuis. Hier zijn Marleen, Marlinda en ik naar toe geweest en het is zo bijzonder om te zien dat je door zo'n simpel bezoekje deze mensen zo blij kunt maken. Er zitten van allerlei verschillende soorten lichamelijk gehandicapten, sommigen kunnen nog wel lopen en anderen zitten in een rolstoel. Met sommigen kun je heel leuk en gezellig praten, maar met anderen is dat heel erg lastig omdat ze bijvoorbeeld spastisch zijn. Voor mij was het heel bijzonder om dit te zien en om met deze mensen bezig te zijn. Verdrietig om verhalen te horen over kinderen die in de steek zijn gelaten door hun ouders, maar mooi om te zien dat ze nog steeds kunnen lachen, plezier maken en tof om te zien dat ze het zo leuk vonden dat wij langskwamen!

Zaterdag gingen Marleen Stoel, Maureen en ik een dagtrip maken naar Brownsberg, hiervoor moesten we om 7 uur in Paramaribo staan. Vanaf daar reden we met de bus richting het zuiden, we reden dezelfde weg als naar de binnenlandtrip de vorige week en nu werd er onderweg ook van alles verteld. Op een gegeven moment sloegen we af richting de berg en daar kwamen we op een onwijs slechte weg, dit gehobbel vond ik wel grappig. We werden echt letterlijk alle kanten opgeschud, naar links en rechts, maar ook naar boven en naar beneden. Toen we boven aankwamen stapten we uit de bus en Esther was natuurlijk weer zo handig om haar enkel te verzwikken en op haar knie te vallen. Ik heb nu dus een dikke enkel (geen last van verder) en een dikke wond op mn knie, maar dit gaat vast weer helemaal over. Hierna gingen we wandelen door het oerwoud naar een waterval, dat zag er super mooi uit! Je kon hier ook onder, maar dat mocht ik niet met mn kapotte knie. Gelukkig heb ik wel genoten van het super mooie uitzicht, midden in de jungle een prachtige waterval!
Vervolgens gingen we teruglopen, dit was meer klimmen dan wandelen dus ik heb weer genoeg aan mn conditie gedaan. Ik vond het wel tof om te zien, want je hebt daar heel veel boomwortels die uit de grond steken en die kun je dan een beetje als trap gebruiken.
Daarna gingen we lekker eten (rijst met kip, verrassend!) en daarna liepen we nog een stukje verder naar een uitzichtpunt en hier hadden we een prachtig uitzicht op het Brokopondo stuwmeer (gemaakt om elektriciteit op te wekken voor de Bauxietindustrie). Dit meer is zo groot als de provincie Utrecht en het uitzicht was echt tof! Het is wel grappig om te zien, want je ziet allemaal boomstammen boven het water uitsteken, deze bomen zijn gewoon verdronken toen het meer is gemaakt. Na dit uitzicht liepen we weer terug en gingen we met de bus terug naar huis.

Na een goede nacht werd ik vanmorgen weer lekker op tijd wakker en gingen we met zijn allen naar de kerk. Het was weer een goede, mooie, opbouwende dienst. Ik vind vooral het zingen hier erg mooi, die mensen kunnen super geod zingen (voor mijn ongeoefende oor) en ze zijn allemaal zo enthousiast. Echt lekker Surinaams, tof om te zien!
Verder is het hier nog steeds mooi weer (:D) en vind ik het hier echt dikke prima, af en toe wel ff mn mindere momentjes, maar ook zeker heel veel super toffe momenten! Ik ben erg benieuwd hoe stage gaat en ik hoop dat alles goed gaat komen!
Heel veel respect btw voor degenen die dit hele verhaal helemaal hebben gelezen, leuk!

Jullie allemaal veel plezier en succes met jullie leventjes en tot spreeks maar weer : )!

Groetjes Esther